Vrijwel elk album dat op dit moment naar buitenkomt heeft wel de een of andere referentie aan de pandemie. En een enkele keer draait het er echt om. Zo ook in het geval van het duo Velveteen void (dat de bandnaam zelf helemaal zonder hoofdletters schrijft), dat tijdens de lockdown lange nachten doorbracht in de studio en daar samen werkten aan hun eerste ep. Een ep waarin Mart Nijmeijer en Carlien Kiers naar eigen zeggen hun pijn, angst, eenzaamheid en slapeloosheid probeerden een plek te geven.

Nou, dat is goed gelukt want de vier nummers op Velveteen void ep zijn duister en claustofobisch van sfeer. Een grofgetande bassynth zet in de eerste drie tracks 04, Concrete Clouds en Punching Pillows de toon. Beats, en andere elektronica – spaarzaam gebruikt hij ook effecten uit drum ’n bass – is het gereedschap waarmee Mart Nijmeijer de gevoelens van het duo probeert hoorbaar te maken. In Speak up, silently en Concrete clouds horen we ook een gitaar en in Punching pillows leveren de regen en het onweer een bijdrage aan het beknellende gevoel. De muziek doet, afhankelijk van hoe nadrukkelijk de beats een rol spelen en de geluiden die hij daarbij gebruikt, af en toe aan de meest duistere momenten van Massiv Attack denken.

Carlien Kiers tekent voor de met eenzaamheid en vertwijfeling doordrenkte teksten en de zang. Zij refereert met de ep die de twee hebben gemaakt nadrukkelijk aan de pandemie en de gevoelens die deze situatie oproept. ‘Ik weet nog, wat voor openbaring het voor mij was om mensen die ik niet kende te horen zingen over situaties waarin ik mijzelf herkende. Alsof zij woorden konden geven aan mijn gevoel. Nu ben ik ineens iemand die een ander die woorden kan geven’, zegt ze hoopvol. En zo is het. Velveteen void biedt met hun ep misschien een aantal mensen een mogelijkheid om hun gevoelens een plek te geven, net zoals zij het ook voor zichzelf hebben gedaan bij met het maken van deze ep.