Recentelijk vergeleek een zich gelukzalig van zijn aangeboren arrogantie onbewuste man in een slecht zittend colbert de culturele sector met Rupsje Nooitgenoeg. Velen van u waren daar boos over. Ik ook. Tot ik besefte dat, in het algemeen gezien, de wereld nergens zou zijn en al helemaal nergens heen zou gaan zonder de Rupsjes Nooitgenoeg onder ons.
Het zijn degenen die verder kijken dan de meeste neuzen lang, meer tot zich nemen dan strikt gezien noodzakelijk, dieper denken dan gemakkelijk, door zappen na SBS9, ook de dikke boeken lezen, buiten het dagmenu bestellen en (zoals ik) veel te lange zinnen maken, die het verschil maken. Het zijn degenen, die dingen uit- en ondervinden, die innoveren, die creëren, die aan de kaak stellen en blikken verruimen. Dus Rupsjes Nooitgenoeg, unite! Luister om te beginnen bijvoorbeeld naar de Snob-o-Matic van deze week, vreet je lekker vol en word een vlinder. Dat zal ze leren, misschien.

Door: Bert Toet

Deathcrash – Unwind
Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat ik, als ik luister naar jaren-90 slowcore- en postrockjuwelen van bijvoorbeeld Slint of Codeine (en dat doe ik nog regelmatig) de neiging heb te zwelgen in een weldadig nostalgisch gevoel van ‘zo maken ze ze niet meer’. Nou, dat gezwelg kan ik vanaf nu dus mooi vergeten. Deathcrash is een introvert Londens viertal dat, ondanks zichzelf, door de covid en lockdowns aangezwengelde moodshift voor velen ineens de perfecte soundtrack van het leven maakt.
De langzame, bedachtzaam opgebouwde compositie, de onmiskenbaar melancholische dromerigheid, de soms ineens fel om zich heen slaande gitaren, het is alsof het allemaal gemaakt is voor deze tijd. Dat zit natuurlijk precies andersom. Of, zoals gitarist Matt Weinberger het ongetwijfeld spaarzaam glimlachend opmerkte: “It’s funny that the world seems to have done a dramatic shift to suit our music a bit more.”
De kip of het ei, het zal me in dit geval worst wezen. Tegen de tijd dat u dit leest is het debuutalbum Return uit en ben ik tijdelijk onbereikbaar.

Mabe Fratti, Concepción Huerta – Mar de Voces 
Hier heeft u weer zo’n reden waarom de Snob-o-Matic voor mijn muzikale ontwikkeling van levensbelang is. Deze Zuid-Amerikaanse dames maken het soort Kunst met een hoofdletter waar ik in al mijn onwetendheid uit mijzelf niet zo 1-2-3 naar zou luisteren. Toch zou ik op een van de betere ontdekfestivals (laat ze snel weer komen), in het voorbijgaan door ze gegrepen worden en onwillekeurig en ongepland bij ze blijven hangen tot hun optreden is afgelopen. Om daarna snel uit te pluizen welke rups in deze vlinder is getransformeerd, want nog nooit van gehoord natuurlijk.
In het geval van zo’n festivalontdekking is het vaak zo dat er van de ervaring niet genoeg overblijft als ik er thuis op mijn gemak naar luister. In dit geval begint het echter bij de beluistering, dus dat zit sowieso goed. De vreemde wereld van experimentele cello, vervorming en dissonante vocalen waar we in mogen ronddwalen kan live eigenlijk alleen maar nog meer intrigeren.  Ik hoop u daar snel te zien, dan verwonderen we ons samen.