‘Waarde medeparochianen, beminde broeders en zusters van het betere lied. Het vervult mijn hart met vreugde om een nieuwe gelovige welkom te mogen heten in onze church of noise. Iemand die zich tevens wil voegen bij de Broederschap van het Open Oor. In de biechtstoel gaf hij blijk van een jarenlange sympathie voor de duivel. Ook deelde hij mee sinds mensenheugenis een volgeling te zijn van de krassende knar Robert Allen Zimmerman. Da’s geen zonde, zo zijn er velen. Deze biecht vormde geen beletsel om hem liefdevol te omarmen, om samen op pad te gaan naar nieuwe muzikale horizonten. Onze kerk is barmhartig en er is altijd plek voor nieuwe zielen.’

In een kranteninterview werd ik jaren geleden geafficheerd als ‘muziekdominee’. Een kwalificatie waar ik prima mee kan leven, want lang voordat Spotify bestond, had ik al een soort ‘aanbevolen’-functie. ‘Sharing is caring‘ tenslotte, zeker als het om muziek gaat. Mixtapes maken en uitdelen, tips doorspelen, luistersessies houden. Alles om het evangelie van de ‘betere’ muziek te verspreiden, zoals ook ik als broekie ooit werd ingewijd in de geheimen van muziek die zich ‘left of the dial’ bevindt.

Een tijdje geleden meldde een oude voetbalmakker zich bij me via Messenger, met de vraag of ik Tindersticks kende en wat ik daarvan vond. Het was de opmaat naar een hernieuwde – muzikale – vriendschap waarbij over en weer aan namedropping wordt gedaan en waarbij ik als een soort geestelijk adviseur dienst doe en hem luistertips aanreik, die grotendeels op instemming kunnen rekenen. Ik ken hem als een liefhebber van de Stones en Dylan. Niks mis mee, dat komt in de beste families voor. Maar stilaan is hij bezig de min of meer platgetreden paden van de popmuziek te verlaten om in avontuurlijkere weiden te grazen. Tot mijn grote verrassing en dito plezier. 

Wanneer iemand blijk geeft open te staan voor nieuwe muziek, dan luistert het vrij nauw wat je zo’n betrekkelijke nieuweling aanbiedt in andere genres dan de mainstream pop en rock. Er komt een beetje ‘Fingerspitzengefühl’ bij kijken en het laatste wat je wil, is dat zo iemand zich weer terugtrekt in de beschutting van het bekende en grijsgedraaide. Je moet dus behoedzaam te werk gaan. Wie sinds jaar en dag gewend is om voornamelijk moeders’ stamppot met worst te verorberen, die zet je niet gelijk gefermenteerde haai voor. Dus volgden er geanimeerde gesprekken, die steevast eindigden met ‘als je dát leuk vindt, dan moet je hier eens naar luisteren’. Er kwam een plaatjesavond van, met ‘Wein, Weib und Gesang‘. Koffertje singles en een draagbare platenspeler mee, hapjes en drank op tafel. Zijn vriendin fungerend als secretaresse, die bij elk plaatje dat voorbij kwam en zijn goedkeuring kon wegdragen, gevraagd werd om de artiest te noteren, voor een boodschappenlijstje bij een volgend bezoek aan de platenboer. Inmiddels is mijn oude makker en nieuwe amigo da musica in de ban van bands en artiesten als Kurt Vile, Courtney Barnett, The Triffids, Willard Grant Conspiracy, Mazzy Star, Admiral Freebee, Nick Cave, James McMurtry en Sixteen Horsepower. De muziekdominee heeft weer een zieltje gewonnen. Hallelujah!

DJ 45Frank