In 2020 bracht de 16-jarige Schotse rapper een eerste ep’tje uit. Gewoon thuis gemaakt op zijn laptop, met een trial-versie van Ableton. Kenny Beats hoorde het en pikte de tiener op. Twee jaar later verschijnt een tweede ep van deze rapper die even onmiskenbaar Engels als talentvol is. Een ep met vijf tracks waarin hij etaleert waarom zijn muziek een onweerstaanbare charme heeft.

Veel meer weten we eigenlijk nog niet van de tiener. Zelfs een naam is lastig op te duikelen maar blijkt Dillon van Rensburg te zijn, afkomstig uit North Berwick, Schotland. We zien hem in de videoclips; een bleke lange slungel die in Stupid zingt over zijn ‘midlife crisis in my teens, I think I’m stupid, really fucking stupid’. Het nummer etaleert waarom Dvr zo fijn is om naar te luisteren. Lome beats, een ruw geloopt slaggitaartje zet de toon, diepe bassen, zijn stem lekker grof opgenomen en voor alles hele directe taal. Als je leest dat het een Schot is verwacht je misschien een vet accent, maar daar doet deze jongeling niet aan. Het is gewoon netjes Engels wat we horen.

De muzikale begeleiding bij zijn woorden is naast de ontklede benadering van de onderwerpen waar hij over spreekt de troef. Een akoestische gitaar horen we telkens terugkomen. Het is de basis, ruw en bepaald niet hifi, maar toch de kapstok waar alles aan hangt. De begeleiding lijkt met knip en plakwerk lukraak in elkaar te zijn geplakt. Je hoort hem even stevig hoesten voor de flow begint: expres erin gelaten, alsof je bij hem op zijn slaapkamertje bent waar hij zijn liedjes in elkaar knutselt. Nonchalance die je terug ziet in de videoclips. Alsof Dvr ons vooral wil laten weten hem niet te serieus te nemen. Precies die indruk – uiteraard klopt die niet want bijvoorbeeld de enkele tonen op toetsen in het refrein van Drugs zijn akelig raak – vertegenwoordigt de bijzonder effectieve charme van Dvr.