Je zult maar marketeer zijn in de muziekindustrie. En dat je op je hart gedrukt krijgt in het grootste geheim – for your eyes only! – een strikt beperkt groepje mensen op de hoogte te stellen van het verschijnen van een nieuwe ep. Dat doe je natuurlijk netjes, de betaler bepaalt, en vervolgens mag je een enkele dag later iedereen gaan uitleggen dat de ep bij verrassing al digitaal te beluisteren is via de bekende platforms. Maar, echt pas eind deze maand fysiek te verkrijgen! En een ep is het eigenlijk ook niet wat de 5 tracks beslaan zo’n 43 minuten. Tja, misschien voel je je dan als slippendrager van deze artiest toch bekocht.

Nu we dan naar het object van alle opwinding mogen luisteren – Burial’s nieuwe werk Antidawn ep – is het moeilijk om een verbaasd ‘mijn hemel, wat een kouwe drukte’ te onderdrukken. Maar goed, de producer uit Zuid-Londen William Emmanuel Bevan heeft met dit marketinggegoochel wel onze aandacht te pakken; dat is gelukt. Het resulteert in een sceptische luistersessie waarbij gedurende de krappe driekwartier de irritatie groeit. ‘Desorientatie, lappendeken songwriting en spookachtige, griezelige open-world game-space ambience’, zijn de woorden van de promotor om het product te omschrijven. En daar is niets aan af te dingen. Het is alsof je de geluiden hoort vanuit een andere kamer waar iemand naar een film kijkt. Deze luistertrip krijgt wellicht de broodnodige kleur als je vooraf de nodige middelen nuttigt. Misschien dat de fladerden tekst – I’m in a bad place – dan ook meer indruk maken. Wij komen nu niet verder dan een welgemeend ‘pfffft’.