Op de valreep van het jaar komt de Rotterdamse band Bear Valour met de ep Dover. Het ruim een kwartier durende werk, dat reeds voor de zomer af was, is verkrijgbaar op 10” vinyl, als cd en via diverse streamingdiensten. Fuck it, moet de band hebben gedacht toen hij het op 24 december wereldkundig maakte, dan maar zonder ondersteunende tournee en optredens op festivals als Motel Mozaique. In 2019 maakte de band op dat festival middels twee theatershows bekend dat er veranderingen op til waren. De frontvrouw was in transitie gegaan en voortaan heeft Bear Valour dus een frontman.  

Op Dover maken we voor het eerst kennis met zanger Eli Oscar. De transitie luidde niet alleen voor hem, maar voor de hele band een nieuw hoofdstuk in. Wat gelukkig is gebleven zijn de harmonieën en vierstemmige samenzang. Toch is de sfeer op Dover anders dan op de twee voorgaande platen, de ep Sturdy Wine (2015) en de lp In October (2018). De grondtoon is donkerder en de nummers lijken rechtlijniger. Gelukkig doet dit niets af aan de sfeer, die bij vlagen theatraal is maar niet in de zin van over the top, eerder klein en toch overrompelend. 

Wie naar Dover wil moet de oversteek wagen. Dat de rotsten daar wit zijn als een onbeschreven blad, kan geen toeval zijn. Om er te komen moet men allereerst naar zee. We Went To The Sea is dan ook een toepasselijke titel voor het openingsnummer. Het ligt zowel muzikaal als qua zang nog erg in lijn met hetgeen op In October te horen is. Via titelnummer Dover, komen we bij de hekkensluiter van de A-kant. Tot dusver leken de titels nog logisch, maar wat moeten we nu met Ouverture dat letterlijk opening betekent en vaak een instrumentaal muziekstuk is dat aan het begin van een opera wordt gespeeld? Het is niet instrumentaal en de tekst kan op meerdere manieren worden geïnterpreteerd, al is de meest voor de hand liggende uitleg dat het een alternatief liefdesliedje is. Ook de opener van de B-kant, Moving, klinkt vertrouwd – melancholisch stemmende, dromerige, enigszins donkere folk. Hier laat het onderwerp niets te raden over: “Moving every piece to settle in / Soft and silky smooth my life begins / Record shows I’ve wasted all this time / Love to be reborn in better light” 

De meeste nummers op Dover zijn geschreven in de periode voor Eli’s transitie en de ep werd opgenomen tijdens, waardoor we pas op het eind, tijdens het laatste nummer een glimp opvangen van zijn nieuwe stem. Toch tilt Iron Heart niet meer dan een tipje van de sluier, want inmiddels is de stem van de zanger wederom gedaald. Hoe zal een volgend album klinken? Lukt het de band om de magie vast te houden die zijn muziek tot nu toe onmiskenbaar kenmerkt? Iron Heart is wat dat betreft een positieve voorbode. Maar laten we niet vergeten om ondertussen te genieten van de volledige ep, die een band laat horen voor wie de deur tussen verleden en toekomst op een kier staat. Dover is uniek, omdat het laat horen hoe het was en een klein beetje hoe het gaat worden.