Come into my sleep

Het zou op deze plek kunnen gaan over eindejaarslijstjes of kerstliedjes, maar nu even niet, nu zowat elke dag aanvoelt als Groundhog Day. Laat ik jullie daarom even meenemen naar mijn werkmethode bij het sfeervol bullshitten over muziek. Mogelijk bestaat er het vermoeden dat deze stukjes me zomaar aan komen waaien. Dat klopt. Deels althans. De Heere heeft mij gezegend met een rijke fantasie en een dikke duim, waaruit het heerlijk zuigen is. Ook krijg ik elke maand een zakje zilverlingen aangereikt, waar – na aftrek van vaste lasten en alimentatie – nog een deel overblijft dat ik mag vergooien aan drank, sigaretten en muziek. Daarmee is aan een paar randvoorwaarden voldaan om tot een stukje tekst te komen. De rest is arbeidsethos.

En daar wringt de schoen nog wel eens. Hoewel dit medium een grote flexibiliteit hanteert wat betreft deadlines, heb ik mezelf ten doel gesteld om uiterlijk op dinsdag de muziekpost de deur uit te doen. Helaas ben ik soms luier van aard dan een luiaard die besloten heeft het er van te nemen en bij zijn baas een verzoek om een sabbatical heeft ingediend. Ergo: doorgaans dringt op maandag pas het besef door dat ik nog een paar honderd woorden dien te tikken. Omdat de muze zich niet laat dwingen en inspiratie niet altijd voorhanden is, ontbolstert een idee voor een column meestal pas maandagnacht. Aangezien er bij ondergetekende pas enige hersenactiviteit valt waar te nemen wanneer ik mijn hoofd te ruste leg, is dat funest voor de nachtrust.

Dus komt het regelmatig voor dat Klaas Vaak in de wachtkamer moet plaatsnemen. Eerst springen woorden en flarden van zinnen haasje over in mijn hoofd, vergezeld van songs uit een defecte, inwendige jukebox. Songs die op een oneindige repeat worden gezet, of bruut afgebroken, omdat weer een ander liedje zich aandient. Vervolgens een manmoedige en meestal tot mislukken gedoemde poging om een en ander alvast in een verder niet bestaande ‘cloud’ in mijn hoofd op te slaan, om bij het ochtendkrieken een en ander te downloaden en in een min of meer coherente tekst te gieten. Waarna dan meestal de mededeling ‘de door u gevraagde informatie is niet meer beschikbaar’ volgt. Dat euvel wordt deels opgelost door pen en papier naast het bed te leggen, bij een inval de lichtknop te zoeken en even een aantekening te maken. Eventueel deze procedure herhalen tot de gedachtenstroom is opgedroogd en ik me in Morpheus’ armen kan vleien.

Het moet een zeggen zijn om – zoals diverse artiesten aangeven – songs of teksten te kunnen ‘dromen’, waarna ze na het ontwaken alleen nog maar aan het papier of aan een opnameapparaat hoeven te worden toevertrouwd. Het zal ook niet voor niets zijn dat slapen de inspiratie vormt voor tal van liedjes. Slapen is een weldaad, zeker in een tijd waarin dromenland één van de weinige plekken is waar je niet gehinderd wordt door een lockdown. Bijgevoegd – in de playlist – daarom wat ‘slaapliedjes’. Welterusten.

DJ 45Frank

Playlist: