Onlangs bracht Babs – songwriter, rapper en producer – haar debuut-ep Ruimtevrees uit. Daarmee maakt ze op een toegankelijke, kleurrijke manier een statement tegen hokjesdenken en vóór diversiteit. MuziScene sprak haar vlak na de release op een vroege maandagmorgen in de hoofdstad onder het genot van een welverdiende kop koffie. 

Tekst en foto’s: Demi Drost

Allereerst: van harte gefeliciteerd met de release van je debuut-ep! Hoe zijn de afgelopen dagen voor je geweest?   

“Ja, veel!” antwoordt Babs lachend terwijl onze koffie wordt geserveerd. “Wel echt een soort warme golf, een warme deken. Ik heb heel veel positieve reacties en lieve berichtjes ontvangen en dat is enorm waardevol. Zeker in een periode als deze, waarin je minder sociaal contact hebt, hecht ik er nog meer waarde aan. Vrijdag heb ik mijn releaseparty gehad en dat was écht genieten. Het was natuurlijk de laatste keer dat het kon voorlopig, waardoor ik er extra van heb genoten. Van iedereen die erbij was, voelde ik dat ze er voor mij waren. Dat was een heel bijzonder gevoel.” 

Ik kan me goed voorstellen dat dat bijzonder moet zijn geweest; het is natuurlijk je kindje, je debuut-EP: de allereerste!  

“Ja, honderd procent! Het voelt echt als een serieuze stap en dat dit dan op deze manier ingeleid kon worden, was heel mooi. Ik merk ook dat het al best wel wordt verspreid in de muziekindustrie. Ik mailde bijvoorbeeld iemand met de vraag: Hey, zou je de ep willen beluisteren? Ik ben benieuwd wat je ervan vindt, en toen was de reactie eigenlijk: Grappig dat je het zegt, want ik heb je plaat al langs zien komen!”   

Dat lijkt me heel surrealistisch.   

“Klopt! Het is al meerdere keren gebeurd. Vanochtend bijvoorbeeld, keek ik even op Facebook. Daar zag ik dat één van mijn nummers gisteren blijkbaar is gedraaid op Den Haag FM. Dat wist ik ook helemaal niet,” vertelt Babs. “Ik heb zelf geen contact gehad met die zender; ik heb het niet zelf geplugd of iets dergelijks. Dan is het een heel goed teken dat lokale zenders mijn nummers al uit zichzelf gaan draaien.”  

VPRO 3voor12 heeft het ook opgepikt, zag ik.   

“Ja! Dat is ook bijzonder, want dat is wel echt een serieus platform. Ik vind het heel belangrijk dat ik mijn boodschap kan verspreiden en dan is het heel fijn als dat kan op een platform met zo’n groot bereik.”   

Met ook een vrij diverse doelgroep natuurlijk – van jong tot oud. Het is meteen iedereen die het te zien en te horen krijgt.  

“Dat is zeker waar en dat is heel tof! Ik lees wel altijd de reacties, en daar zitten er toch vaak een paar tussen met wat onbegrip. Of dat ze zoiets hebben van: Oh, wéér zo’n queer artiest, weet je wel.”   

En dat terwijl queer artiesten in werkelijkheid nog steeds in de minderheid zijn.   

“Ja! Het is wel grappig, want dat interview begint ook met ‘de half- Surinaamse queer artieste Babs’. Ik zag een reactie waarin stond: “Nou, het is wel duidelijk dat ze de boodschap van Babs niet begrijpen, want ze wordt in allerlei hokjes gestopt.” Dat is enerzijds natuurlijk ook wel waar, maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat duidelijk is wie ik ben en dat die diversiteit in mij zit. Want daardoor kun je voor representatie zorgen, als mensen zich bewust zijn van, oké, dit is dus niet een witte, cis-hetero man. Dat blijft dus een dubbel gevoel.”   

Heb je liever dat men het één keer benoemt, of denk je dat het op dit punt in de weg naar gelijkheid oké is dat men het herhaalt, voor nu, en is het een goed streven voor de toekomst? 

“Het is lastig. Ik denk dat het voor nu goed is dat het benoemd wordt, omdat het bewustzijn er moet komen. Maar het zou mooi zijn als het dan ergens slechts één keer wordt benoemd, of een beetje subtiel. Het zou heel fijn zijn als we er in de toekomst de nadruk niet meer zo op hoeven te leggen, maar ik denk dat het voor nu nog wel een beetje nodig is.”  

Vooral voor veel queer personen zullen je nummers erg herkenbaar zijn. De thema’s die je behandelt, geven een proces weer waar eenieder van hen doorheen is gegaan. Maar wie hoop je te bereiken met je muziek? Zijn zij het, degenen die je herkenning wil bieden? Wil je juist de gevestigde orde aan het denken zetten en de stigma’s doorbreken? Of hoop je een voorbeeld te kunnen zijn voor jonge mensen die zichzelf aan het ontplooien zijn?  

“Het is eigenlijk een combinatie van de dingen die je noemt. Ik vind het heel belangrijk dat ik herkenbaar ben en dat ik de representatieve functie op me kan nemen. Maar tegelijkertijd wil ik ook niet gezien worden als ‘die queer artiest’ die er alleen voor ‘de queers’ is. Ik vind het juist belangrijk dat mijn boodschap aankomt bij mensen die er minder van weten, of er wat buiten staan. Ouderen bijvoorbeeld, omdat het iets is waarvan ik vind dat iederéén het moet horen. Daarnaast denk ik dat het voornamelijk belangrijk is voor de volgende generatie, de tieners.”  

Met zinnen als ‘Niet iedereen is zo binair als formules in je GR’ sluit je muziek ook goed aan op die laatste doelgroep, denk ik.  

“Ja, precies! Ik probeer het op die manier ook wel een klein beetje algemeen te houden. Ik zou het namelijk zonde vinden als mijn muziek alleen een hype zou worden in de queer-scene, en dat het dan daarbij blijft. Dan komen we niet verder,” zegt Babs lachend, “de verandering moet plaatsvinden buiten je comfortzone en je eigen bubbel. Daar moet je uit, je moet júist ook in de groepen zijn waar het onderwerp misschien nog een beetje omstreden of zelfs vreemd is.”  

Je schrijft in het Nederlands. Tegenwoordig is het veelal Engelstalige muziek wat we op de radio en online muziekplatformen voorbij horen komen, en ook om me heen merk ik dat het Engels een steeds grotere rol begint te spelen. Waarom heb je ervoor gekozen om bij het Nederlands te blijven?  

“Ik heb vroeger altijd in het Engels geschreven,” antwoordt Babs, “tot ik eens voor de grap besloot een tekst in het Nederlands te schrijven. Toen dacht ik: wow! Ik heb het idee dat het in het Nederlands persoonlijker is, omdat mensen die Nederlands spreken echt letten op elk woord dat je zegt; alles komt binnen. Je herkent het, het is jouw taal en je kent ieder woord, dus je springt gelijk aan. En dat is natuurlijk de bedoeling, want ik probeer iets te vertellen. Daarnaast denk ik ook dat het mensen sneller raakt, omdat het dichterbij kan komen.” 

In je teksten speel je op een heel toffe manier met de taal. Waar is die liefde voor (en je creativiteit met) taal ontstaan? Waar heb je dat kantje gevonden dat zo goed werkt?  

“Ik heb een enorme voorliefde voor taal; ik werd altijd heel erg blij van de Nederlands-lessen op school en dan zeker de poëzielessen. Toen ik leerde over rijm en de verschillende rijmsoorten die er zijn, merkte ik dat ik dat heel interessant vond. Mensen zijn vaak geneigd om alleen eindrijm te gebruiken, dat vind je ook veel in muziek. Ik doe echt mijn best om er ook andere soorten rijm in te verwerken. Zeker als je een boodschap hebt, hoe mooi is het dan als je dat op een speelse wijze en met specifieke woorden kunt vertellen? Ik kan daar onwijs van genieten.”   

“Ik ben er heel bewust mee bezig,” gaat Babs verder, “bijvoorbeeld door niet letterlijk op te schrijven wat ik voel, om daarna maar op zoek te gaan naar een rijmwoord dat daarbij past. Nee, ik probeer echt per woord te denken: hoe sluit het aan op het vorige woord? Kan ik deze gehele zin laten allitereren? Dat zijn dingen waar ik altijd mee bezig ben.”   

Dus eigenlijk zie je het als een ambacht?   

“Ja, absoluut. Ik zie het ook echt als gedichten waar ik muziek van maak. Ik heb het idee dat, wanneer je de muziek weglaat, het nog steeds poëzie is. Ik mocht ooit eens optreden bij een spoken word-festival, waar ik eigenlijk mijn muziek niet mocht aanzetten. Ik moest het dus voordragen als een soort gedicht. Dat voelde enerzijds heel gek, want ik ben een performer: ik ben het gewend om op de muziek in te gaan. Maar aan de andere kant: de tekst leent zich er wel voor. Tijdens zo’n voordracht hoor je dan ineens weer hoe sterk een tekst is.”   

Je rapt, schrijft en produceert je nummers allemaal zelf. Wat vind je het leukste onderdeel van dit creatieproces?  

“Hetgeen ik er zo leuk aan vind, is de combinatie, denk ik. Dat ik alles zelf kan doen is prettig, omdat ik natuurlijk precies weet hoe ik iets bedoel en welk gevoel ik daarbij heb als ik de tekst schrijf. Dan is het heel tof dat ik het muzikale eromheen kan bouwen, precies zoals ik het in gedachten had.” 

Merk je dat het soms ook een valkuil kan zijn voor jezelf? Dat je, juist omdat je zo goed weet welke boodschap je naar voren wil brengen en hoe je dat wil doen, af en toe even een stapje achteruit moet doen om het geheel te overzien?  

“Ja, honderd procent! Het is niet goed om alles alleen te doen, denk ik. Ik denk dat het echt wel belangrijk is om anderen bij je proces te betrekken, omdat je je soms best blind kunt staren op iets. En je bent natuurlijk ook gewoon… niet heel objectief,” lacht Babs.  
“Dus ik vind het heel belangrijk dat er meerdere mensen naar geluisterd hebben, voordat ik het afrond en uitbreng. Gewoon zodat ik de visie van iemand anders heb. Maar ook muzikaal gezien; ik heb een co-producer/engineer die eigenlijk altijd de puntjes op de i zet. Dat vind ik heel fijn, omdat ik dan weet dat er nog een blik overheen is gegaan. Het is een beetje zoals wanneer je een stuk schrijft en iemand dat nog eens naleest, om de spelfouten eruit te halen.  

Hoe zwaar weegt de invloed van die second opinion?  

“In principe luister ik er wel naar. Maar wat ik belangrijker vind, is dat ik er zelf volledig achter sta. Er kunnen vijf mensen zijn die zeggen dat ik iets moet doen, maar als ik zelf denk dat ik het niet zou moeten doen, doe ik het niet. Het is meer bevestigend of versterkend, dan doorslaggevend.”  

We hebben het eerder al even gehad over representatie en voorbeelden. Wie waren de invloedrijke mensen in jouw jeugd? 

“Op muzikaal vlak was Fergie van de Black Eyed Peas één van mijn voorbeelden. Een vrouwelijke rapper in een mannengroep, ik vond dat heel tof. Ze sprong er voor mij uit, omdat het vernieuwend en anders was. Zij was niet gewoon ‘één van de rappers’, zij was een vrouwelijke rapper – voor mij was dat een big deal. En ze is écht goed. Ik was ook heel erg onder de indruk van Missy Elliott. Want wat je vroeger veel zag, was dat vrouwen in de hiphop – als je al vrouwen in de hiphop had – heel erg werden geseksualiseerd. Ik heb het idee dat Missy dat vaak gewoon niet liet gebeuren, wat ik sterk vind.”   

Hiphop heeft je zo te horen altijd al aangesproken.  

“Ja, zeker! Ik weet nog dat ik, toen ik jong was, een stapel cd’s kreeg van een aantal neven en nichten. Ik kan me herinneren dat ik heel erg onder de indruk was van het ritme en de klanken. Het was een combinatie van Engels en Spaans, maar dat maakte niet uit, want ik verstond het toch niet, omdat ik heel jong was. Die klanken en dat ritme verwonderden me, en dat probeerde ik dan na te doen. Dat lukte ook, een soort van, maar ondertussen was ik hele vulgaire dingen aan het zeggen zonder dat ik daar weet van had,” lacht Babs.  

“Ik denk dat de muziek die je in je jeugd luistert of via je ouders te horen krijgt, is wat je muzieksmaak gaat vormen later. En je muzieksmaak kan best wel invloed hebben op jou als persoon, of in ieder geval zeker in de ontwikkeling van jou als persoon. Ik ben dus heel erg blij dat ze Black Eyed Peas hebben opgezet vroeger.”   

De singles in aanloop naar je debuut-EP zijn door de regionale media opgepikt, de release van je EP is groots gevierd, 3voor12 heeft hoogte gekregen van je muziek; we kunnen wel stellen dat de kop er officieel af is en dat het balletje langzaam maar zeker begint te rollen. Wat hoop je het liefst nog te mogen doen in de muziekcarrière die voor je ligt?  

“Eén van de dingen die erg hoog op mijn lijstje staat is toch wel Milkshake. Dat lijkt me echt fantastisch. Tegelijkertijd lijkt iets als WOO HAH!, een hiphop-festival, me ook kicken. Ik pas misschien niet helemaal in het street rap/gangster rap-plaatje dat overheerst op het festival, maar daardoor denk ik juist dat het heel tof en vernieuwend zou zijn als ik daar zou staan. Het lijkt me heel cool om die twee uitersten te ontdekken.”   

Tot slot: staan er nog dingen op de planning die we zeker in de gaten moeten houden?  

“Zoals je al zei: het balletje begint te rollen, en dat voel ik ook echt. Ik blijf lekker doorgaan en ik denk dat het belangrijk is om steeds weer je gezicht te laten zien. Ik ben alweer bezig met de volgende drie singles en de volgende EP – die hoop ik in de zomer te kunnen releasen en dan natuurlijk ook mijn eerste festivalletjes mee te kunnen pakken. Dat zijn dingen waar ik nu vooral mee bezig ben. Effe doorpakken!”