Amsterdams Labasheeda komt met een ‘kerst-ep’ getiteld Old Traditions. Het is alleen op het eerste gehoor een raadsel wat er ‘kerst’ aan is. Dan moeten er toch sneeuwbellen te horen zijn, het geluid van ratelend glaswerk, gepruttel van kookpotten, kerkklokken die oproepen voor de nachtmis. Niets van dat al. Geen clichés, wel twee liedjes met titels die aan de tijd van het jaar doen denken: Cold Days, Fireworks en vooruit, kerst is natuurlijk een en al Old Traditions. Maar dat is toch wat mager om een hele ep dan ‘kerst’ te dopen. Of er moet worden bedoeld dat we de ruige rockers nu eens meer kwetsbaar horen, meer ingehouden, geen volume op tien, of elf, maar relatief rustig. Passend bij de kerstgedachte, zeg maar. Dat is lovenswaardig, dus denken we het kerst-cadeaupapier waarin de ep is verpakt maar even weg, en zetten ‘m nog een keer op.

Vier liedjes die wel kenmerken hebben van de roots- en artrock waarin de band zich pleegt te bewegen, maar dan met wat minder spierballenwerk uitgevoerd. Labasheeda schrijft geen liedjes die makkelijk van a naar b leiden. Ook niet als de band werk maakt dat wat ‘folky’ overkomt, zeker in de liedjes waarin Saskia van der Giessen haar viool te voorschijn haalt. De rust maakt wel net iets meer zichtbaar dat de zang wat onvast is. Maar daar moet Labasheeda het ook niet van hebben hè, van virtuoos en vingervlug. Nee, het hart op de tong, dat is de troef die wordt uitgespeeld. Eigenhandig gezeefdrukte hoesjes, zelf aan het roer. De een zal dat allemaal vreselijk vinden, de ander zien als een teken dat het oprecht is; muziek met een polsslag die je kunt voelen.

Old Traditions is een ep-tje dat het goed doet als intermezzo bij de open haard, of liever de enigszins verantwoord brandende moderne houtkachel. Met een zware rode wijn er bij. Die heb je nodig om al die zachtheid te kunnen verwerken, bovenop al die ellende dit jaar.