Het zijn zware tijden voor een misantroop. Om mensen te haten, moet je ze op z’n minst af en toe zien. Het liefst in groten getale, maar dat gaat nu al helemaal niet. Als je vrijwel niemand spreekt, is het lastig om je te ergeren aan de domheid waar toch een groot deel van de mensheid aan lijdt. En juist van die ergernis kreeg ik altijd zoveel energie. Die energie stak ik dan weer in mensen die ik wél leuk vond, maar die zie ik ook amper meer. Op de een of andere manier is er te weinig gelegenheid om af te spreken. 

Dus ik heb een podcast bedacht die ‘gesprek aan de bar’ zal heten. De titel zegt het al: het is niks meer dan een gesprek aan de bar. Elke week nodig ik iemand uit die naast me komt zitten in een leeg Rotown en dan praten we een uurtje. Over niks bijzonders. De aangepaste regels van de Grammy-nominaties, wiens schuld het is dat pakketjes nooit meer op tijd worden bezorgd, of Evan Dando nou geniaal, of een sukkelige junk is… gewoon dingen die je aan de bar bespreekt. 

Net als in het echte leven zullen er soms vrienden naast me zitten en soms mensen die ik na een minuut al zat ben. Voor de luisteraar wordt het de sport om uit te vogelen in welke categorie de weekgast valt. Ik zal dat overigens nooit bevestigen, noch ontkennen, ik ben namelijk een beleefde misantroop. 

Het selectieproces is natuurlijk best ingewikkeld, dus ik heb besloten dat uit handen te geven. Hier op kantoor loopt precies de juiste mix van mensen rond die me kunnen helpen. Een paar zullen er alles aan doen om te zorgen dat ik naast een verloren gewaande vriend kom te zitten, maar ik weet zeker dat anderen niks grappiger vinden dan mij met de meest irritante personen van de wereld op te zadelen. 

Zolang we geen concerten hebben te organiseren, lijkt dit me een prima tijdverdrijf voor iedereen. 

Word je binnenkort gebeld voor een gesprek aan de bar, dan kan het dus zijn dat men je als een van mijn favoriete personen beschouwt. Of juist niet. Maar wat doet het er toe, je kunt een uurtje aan de bar zitten om over niks te praten. Hoeveel mooier kan het leven zijn?

Minke Weeda