Opgesloten zitten in Manilla op de Filipijnen, niet terug kunnen naar Londen waar je woont en werkt. Covid isoleert de Filipijnse muzikant Guendoline Rome Viray Gomez die opereert onder de naam No Rome in zijn geboorteland. Niks te doen, uitzichtloosheid, onzekerheid over de toekomst. In die omstandigheid componeert hij zijn muziek. In die onwerkelijke omstandigheid heeft hij wel even onwerkelijke sparringpartners om zijn ideeën vorm te geven en er een debuut album van te maken: niemand minder dan BJ Burton (Low, Bon Iver) en George Daniel (The 1975).

It’s All Smiles klinkt daarom een beetje als een cynische titel voor het debuut van No Rome. Want het zal hem wel eens zwaar zijn gevallen. Maar uit wrijving ontstaat glans, is het cliché en dat gaat zeker in dit geval op. Want It’s All Smiles is een fantastisch album en bovendien erg interessant voor iedereen die omver is geblazen door Hey What van Low. Want ook op deze plaat doet BJ Burton zijn ding en het is helder dat hij zijn ervaringen gebruikt bij dit nieuwe album van een minder bekende Filipijnse singer-songwriter. Met een bij vlagen verbluffend resultaat.

Het is een album bedoeld voor high-end headphones, luidt de rap rond It’s All Smiles. Maar verdomd, daar kun je het alleen maar mee eens zijn. De productie is een groot deel van de aantrekkingskracht van dit album. Guendoline Rome Viray Gomez’ zanglijnen zijn diepgeworteld in r&b. De zanglijnen kronkelen, en zijn natuurlijk zoals het in het genre past regelmatig stevig bewerkt. De zang voegt gevoel toe aan een instrumentatie die No Rome zelf kenschetst als shoegaze r&b. En dat is niet zo gek gevonden. Want de liedjes hebben een indie-imprint, gitaren spelen soms een hoofdrol in de sounds waarin invloeden vanuit drum ’n bass domineren: gericht op het effect, zeg maar.

BJ Burton druk zijn stempel op het album met plotselinge stops, diepe bassen, sterk gruizig overstuurde instrumenten: alle elementen die we intussen van de twee laatste baanbrekende albums van Low kennen, hoor je hier terug. Maar misschien net iets minder extreem, maar ingebed in de r&b-sfeer van de muziek van No Rome.

Het resultaat mag er zijn. Op een enkele track na die naar mijn smaak wat te r&b-georiënteerd is, beukt deze plaat prettig naar binnen. Met als favoriet Its Not Love33 (Winter In London) dat een beetje Britse Massiv Attack-duisternis in een even aanstekelijke als explosieve groove brengt. Het is niet zozeer een liedje als wel een sfeerbeeld. Het begint dan wel ingehouden en rustig, maar eindig alsof je in Gotham verzeild bent geraakt met gruizige snaredrums en een onheilspellend sfeertje. Prachtig, in al zijn 2.37 minuten lang. Het is een van de stukken die het hele album aan elkaar rijgt tot een avontuurlijke luistertrip. En het gaat over in poppy single van het album When She Comes Around dat een prachtig voorbeeld is van wat we vanaf vandaag dan shoegaze r&b dopen. Aanrader!