Eerlijk is eerlijk: toen ik het nieuws vernam dat zanger Eloi Youssef op termijn uit Kensington stapt, gooide ik er een in galm gedrenkt, Ziggodome-breed ‘wooo-hoo-hoo-hoooooo!’ uit. De opluchting was van korte duur. Bij Humberto Tan mochten de bandleden tekst en uitleg geven bij dit grote verlies voor de Nederlandse muziekwereld. Youssef verklaarde klaar te zijn met de ‘bombast’. Dat maakt in elk geval twee. De overige bandleden verzekerden de natie echter gewoon door te gaan met Kensington. Dat was even schrikken. In de verte ontwaarde ik al een ‘K2 zoekt K3’-achtige talentenjacht waarin op zoek wordt gegaan naar een nieuwe zanger. Op internet circuleerden al snel flauwe grapjes als ‘Dinand Woesthoff wordt de nieuwe voorman, waarna de band verder gaat als Kanesington’.

Dan zijn er ook altijd mensen die geslagen zijn door de gesel der mildheid. Het type ‘het is niet echt mijn ding, maar ze zijn wél goed in hun genre’. Goed in hun genre??? Dat zijn sommige soa’s ook. Ach, het is een verder onschuldig leedvermaak om bandjes af te zeiken en dat te cultiveren. De Nickelbacks en Muses van deze wereld, het Zeeuwse mosselorkest dat verder niet bij naam genoemd mag worden, de Nederhoppertjes en – in mijn geval – bij uitbreiding zowat 90% of meer van het vaderlandse artiestenbestand.

Terwijl: wat heeft Kensington nou misdaan, behalve dat het recidivisten zijn wat betreft het zondigen tegen de goede smaak? En wie bepaalt er nou wat goede smaak is, behalve ondergetekende? Ik heb me ook altijd strikt gehouden aan alle adviezen om het K-virus in te dammen: anderhalve kilometer afstand houden, altijd oordopjes dragen wanneer je in de buurt dreigt te komen van hun muziek, overgeven in de elleboog.

Tja. Zelf geen twee noten achter elkaar kunnen spelen, maar wel afgeven op artiesten die het volk middels het serveren van middelmaat vreugde schenken en liedjes maken die door tienduizenden hartstochtelijk mee worden gekweeld. Wat kan ik daar nou tegenover zetten, behalve een zelfverklaard lidmaatschap van de smaakpolitie en het dragen van de geuzennaam ‘muzieknazi’ (prima DJ-alias overigens, alhoewel ik vrees dat het niet storm zal lopen met de boekingen…)? Maar niets menselijks is me vreemd, ook kinderachtigheid niet, of het opzetten van een beulskap om vervolgens met een grijns de bijl te laten neerdalen op muziek die in mijn oren niet ‘waarachtig’ klinkt, wat dat verder ook moge betekenen.

Het gaat dan ook te ver om te stellen dat ik bandjes als Kensington háát. Haat is verspilde, negatieve energie die zich uiteindelijk tegen je keert. Het is hier tot nader order een vrij land en het is iedereen toegestaan om ongestraft kutmuziek te maken. Waar ik dan weer – snobberdesnob – een plasje overheen mag doen, ondertussen ‘Alle Menschen werden Brüder‘ neuriënd, terwijl ik in mijn platenkast op zoek ga naar een muzikaal tegengif voor de Kensingtons van deze wereld.

Daarom: mocht ik op deze plek de vele, devote en nu met een existentiële crisis kampende Kensington-fans op de teentjes hebben getrapt, dan spijt het me oprecht dat ik niet harder heb gestampt.

DJ 45Frank