Een prismaatje met een regenboog. Naakt kind met bankbiljet. Vier gasten op een zebrapad. Hoe moeilijk kan het zijn een iconische albumhoes te maken?

Tja, je eerste album maken doe je maar één keer. Dan zou het zonde zijn om met een onscherpe overbelichte bandfoto aan te komen zetten als hoes. Of een wit inlegvelletje met een tracklistje in lettertype Verdana. Dat zou zijn als een zorgvuldig bereide ovenschotel, met aandacht voor de juiste kruiden, saus en opwarmtijd, direct op tafel neerkwakken in plaats van op een net bord. Het kan, maar het is wel een beetje zonde.

De vraag is dan: wat moet er op die hoes? Bassist Jan had wel een aansprekend idee: een man enkel aangekleed met een gitaar ietwat manisch in de camera laten kijken, terwijl er van alle hoeken emmers met verf over hem heen worden gegooid. In stemmig zwart-wit, waarbij alleen de klodders verf in kleur worden getoond.

Gouden idee natuurlijk. Nu nog een vrijwilliger. Een vriend uit Den Haag wellicht. Met zijn baard en swag een goede kandidaat. Zou hij willen? Ja! Maar dan wel met kleren aan. En zonder blikken verf over hem heen.

Nou moe.

Om onze vriend niet al teveel tegen de haren in te strijken, lieten we het adagium ‘kunst moet compromisloos zijn’ maar even voor wat het is. Het blijft uiteindelijk een hobbyproject, dat – als het even kan – geen vriendschappen op het spel hoeft te zetten. Al snel verscheen een ander concept ten tonele: dualiteit. Iets met natuur vs beton. En met onze vriend uit Den Haag, met gitaar en kleren aan. Één foto in een bomengalerij van een bos, één foto in een zuilengalerij van een parkeergarage, en die twee mergen. Zoiets.

De volgende stap is aan Joep, drummer maar ook afficionado van cameratechniek. „Ik heb gelezen over de brenizer-methode. Dat lijkt me vet. We kunnen hier het best een lens met een groot diafragma voor gebruiken. Die heb ik niet, maar ik zal kijken of ik er een kan huren.”

We spreken af op een zonnige herfstmiddag. Onze Haagse vriend, Joep en ik. In een uurtje moet de klus wel geklaard zijn, denken we zo. De locaties zijn gescout: een bomenrijk stadspark in Leiden en de bovenste verdieping van de parkeergarage van het plaatselijke ziekenhuis. Eerste stop: het bos.

Wanneer Joep zijn cameratas openritst, zie ik dat hij niets teveel gezegd had over het diafragma. Meneer haalt een lens tevoorschijn met een dikte waar de gemiddelde jonge eikenscheut in de bomengalerij zich niet voor hoeft te schamen. Na een stuk of honderd shots (google maar op ‘brenizer’ en je snapt dat het een arbeidsintensieve techniek is) haasten wij ons richting de garage.

De bovenste verdieping is helemaal leeg. Perfect. We zetten ons fotomodel klaar, Joep schroeft de big ass lens wederom op de camera. Dan horen we twee stemmen. Beveiligers. „Hebben jullie je aangemeld bij communicatie? Jullie mogen hier niet zomaar foto’s maken.” Joep en ik kijken elkaar aan.

Nou moe.

Talloze muzikanten en bands maken muziek en dromen van iets meer dan de oefenruimte. Zo ook Chicks on Toast uit Leiden. De band staat op het punt een eerste album af te ronden. We volgen ze bij het opnemen, mixen, artwork verzorgen, track-volgorde bepalen, pressing en uiteindelijk de release met wie weet ook een release show. In deze onregelmatig verschijnende serie beschrijft zanger Maarten Mulder hoe ‘de Chicks’ deze fases allemaal beleven...