‘Stuur haar naar een zangpedagoog, want nog zo’n plaat met deze overdreven melancholische zang laat ons vast een plek zoeken waar intercity’s met hoge snelheid voorbij vliegen’, schreven we in 2018 over Snail Mail’s succesalbum Lush. Dat album zette haar in één klap in het centrum van de belangstelling en mocht ze – want achter deze naam gaat een singer-songwriter schuil genaamd Lindsey Jordan – overal prijzen op gaan halen. Nou ja, gelukkig merkten we toen ook al op dat die plaat wel aardig verslavend was.

Nu ligt er de – zo heet dat dan na een indrukwekkend debuut – ‘langverwachte’ opvolger Valentine. Vast staat dat er met de singer-songwriter zelf intussen heel wat is gepasseerd. Weg is het peroxide blonde haar, weg is de inktzwarte kleding, weg is de indruk van een puber die door te veel hormoonwisselingen gaat. Weg is, of toch minder hinderlijk aanwezig, de permanente snik in haar stem en het ‘naar de toonhoogte glijden’ die het debuut toch lichtelijk ontsierde. Op de hoes van de plaat zien we – net als bij Lush – de artiest zelf. En het verschil is opnieuw opmerkelijk. We zien nu een mevrouw die richting volwassenheid gaat, met nette, ja, bijna tuttige kleding; strikje om de kraag van haar blouse, corsage opgespeld. Ze kijkt ons nu eens een beetje onderzoekend aan, met een wat ongemakkelijke blik. Wij interpreteren dat als een signaal dat ze de puberleeftijd heeft afgeschud, nu geplaagd is door andere onzekerheden, en op weg is naar groter dingen.

Nu wel, de sound van Valentine is aanmerkelijk indrukwekkender dan het debuut. Kosten nog moeite gespaard, zo klinkt het, om deze belofte voor de toekomst goed voor de dag te laten komen. Maar dan zet je de plaat op en dan begint het titelnummer Valentine toch een beetje slapjes. Je staat op het punt de plaat teleurgesteld uit te zetten, als plots de gitaren aanzwellen en een niet te filmen zo sterk refrein in kickt. Dat zingen we na één keer horen al feilloos mee. Ah! Er is dus toch nog puberangst! ‘If you want to erase me‘, schreeuwt Jordan tot ons groot genoegen uit. Als dit de toon zet, hebben we een leuke plaat te pakken.

Maar helaas. Spoiler alert: de eerste paar liedjes op Valentine zijn nog aardig pittig, maar de liedjes verzanden op den duur in een midtempo en mooidoenerij over ‘you and I’. Nee, zonder dollen. Een liedjes als Forever (Sailing) is echt bloedmooi. En de platenmaatschappij schalt dat Snail Mail de belofte van toen nu echt waarmaakt. Dat is als je luister naar de knappe liedjes zeker zo. Maar Jordan is godbetert wel haar wilde haren kwijt. Het ongepolijste randje is eraf en ingewisseld door een knappe productie. Ah, toch jammer, dat we allemaal op de duur onze onschuld verliezen.