Hoewel ik op deze plek graag de Leo Blokfluit mag uithangen, beschouw ik mezelf niet als een autoriteit op muziekgebied. Enorme muziekliefhebber? Check. Melomaan, met pathologische trekjes wat betreft de aanschaf van plaatjes? Double check. En verder put ik bij het schrijven van deze stukjes uit wat parate muziekkennis, trivia die belangrijkere informatie naar de achtergrond hebben verdrongen, of laat ik me triggeren door het (muziek)nieuws. Het internet en YouTube bieden soms ook uitkomst. 

De voortdurende honger naar nieuwe (en oude) muziek heeft echter ook een nadeel. De grote aanwas van lp’s, cd’s en 7”s heeft tot gevolg dat de rotatiesnelheid van deze geluidsdragers enorm is. Voorbij is de tijd dat ik wekenlang in één album ‘woonde’, met als consequentie dat beluistering vaak oppervlakkig is, hetgeen dan weer de tekstvastheid niet ten goede komt. De lyrics van sommige nummers/albums van Rush, Nick Cave, Gorki en nog wat muzikale helden weinig toonvast mee blèren wil nog wel lukken, maar er zijn talloze – nochtans favoriete – nummers waar ik tekstueel gezien de klok wel heb horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt en de duiding me dus ook ontgaat.

Als plaatjesdraaier bij feesten, bruiloften en partijen dweil ik met mijn partner in crime Michel de vaderlandse dreven af, onderweg mijmerend over de teloorgang van de ‘goede’ muzieksmaak en het feit dat de gemiddelde, hardwerkende Nederlander meestal terugvalt op het grijsgedraaide werk of plat vermaak (Snollebollekes, anyone?). Mocht een naamswijziging ooit ter sprake komen, dan wisselen we ons DJ-alias The Vinyl Twins graag in voor Statler & Waldorf. Als liefhebbers van zo’n beetje alles wat buiten de platgetreden muzikale paden valt, voelen we ons echter niet te groot om er op verzoek en met dichtgeknepen oren een Le freak of Paradise by the dashboard light tegenaan te gooien. We zijn crowdpleasers en prostitueren ons desgewenst, om van een schamele gage plaatjes aan te kunnen schaffen waar bijna niemand een boodschap aan heeft. Als rasechte snobs wordt er tevens gefulmineerd tegen die vervlakking van de smaak en het feit dat je als liefhebber van ‘all things alternative‘ tegenwoordig in een niche opereert. En dat héél Nederland – inclusief de jongere generatie – aan de EDM, Nederhop, après-skihut terreur of – godbetert! – 100%NL meuk zit.

Héél Nederland? Nee, een klein dorpje in Limburg blijft moedig weerstand bieden. Dat dorpje heet Stramproy. De muzikale ‘claim to fame‘ van Stramproy heet The Classics, een dansorkest dat in de 70’s triomfen vierde met hits als My lady of Spain en Yellow sun of Ecuador. We waren een tijdje geleden in Stramproy geboekt voor een vrijgezellenfeestje. Bij aankomst ‘s avonds bleken de 25 feestvierders – allen twintigers – al in kennelijke staat te verkeren, want reeds om 10.30 uur in het bier gedoken. Er stond ook al een geluidsinstallatie te loeien. We vroegen ons af hoe we in godsnaam nog zouden kunnen bijdragen aan het verhogen van de feestvreugde. Opbouwen maar en zien waar het schip strandt. Op het muzikale verlanglijstje van het feestcomité stonden vinylsingles die zich ‘left of the dial‘ bevinden, waaruit we moed putten. Na het opleggen van het eerste plaatje voltrok zich een klein wonder. Hoe betrekkelijk obscuur de plaatjes ook waren die onder de naald werden geschoven, de jonkies zongen ieder nummer woord voor woord mee. Wat de hierboven reeds aangehaalde onvastheid qua teksten betreft: bij System of a Down’s Chop suey, kom ik zelf niet veel verder dan iets wat klinkt als ‘wick up. fruzzle ’n a muzzle ’n a hiccup‘. Bij de twintigers viel élke lettergreep op z’n plaats. Het bleef die avond nog lang onrustig in Stramproy. En mijn muzikale vertrouwen in de mensheid in het algemeen en in de jeugd in het bijzonder, kreeg er een fikse boost.

DJ 45Frank