Terwijl velen van ons juist als een plumpudding ineen zakten en de bank opzochten om depressief ons coronaverdriet te verwerken, zochten Frank Carter and Dean Richardson de studio op om hun frustratie eruit te rammen. Resultaat: tien vlammende punkpopliedjes om mee te gillen onder de douche. ‘We all lost a year to the doldrums‘, zingt Carter in het liedje Rat Race. En in de credits bij een video zien we een nieuwe tijdgebonden functie opduiken: Covid Supervisor. Toch zegt Carter in uitleg bij de plaat ook dat we het geen lockdownplaat mogen noemen. ‘It’s a freedom record‘.

Nou vooruit, voor wat het waard is. Het klinkt in elk geval allemaal lekker ruig, de bas mag grommen en Frank Carter schreeuwt op momenten bijkans zijn stembanden aan gort. Misschien ligt hij zelfs wel wat te vet bovenop de mix wat bijna ten koste gaat van de impact van de instrumenten. Hoewel, alles is lekker keihard uitgestuurd en knalt uit je speakers, zoals het bij dit genre hoort. Punkpop zoals het moet zijn, springerig, energiek met pakkende melodietjes die snel in je hoofd vastzitten. En de ratelslangen gebruiken gelukkig af en toe smakelijke electronica om het allemaal net wat grappiger te maken.

En als echte icing op de cake doen een paar vooraanstaande muzikanten mee en zorgen voor smakelijke momenten in Sticky. Niemand minder dan Primal Scream’s Bobby Gillespie mag bijvoorbeeld wat meezuchten in slotnummer Original Sin. Maar absoluut hoogtepunt op de hele plaat is toch het gastoptreden van Idles Joe Talbot. Hij mag het beste en meest aanstekelijke liedje My Town opsieren. Precies 1 minuut de song in kondigt hij pas zijn aanwezigheid aan. Het duo valt even stil, en als uit het niets klinkt een schreeuw waar je haren van overeind gaan staan. En natuurlijk herken jij direct het stemgeluid van Idles frontman. Heerlijke single, en niet alleen dankzij de korte maar o zo agressieve foul mouthed vocale bijdrage van Talbot. Alleen de leuke single Go Get A Tattoo komt daar op deze vrolijk makende plaat nog bij in de buurt.