Men had er zin an. Als kalfjes losgelaten in de lentewei dartelden de bezoekers langs de podia van de Leidse muziekproeverij die onder de naam Peel Slowly and See gaat. Ontdekken en luisteren wat de boer niet kent is het devies. Maar de elfde editie stond natuurlijk vooral in het teken van het loslaten van de anderhalve meter.

Door: Maarten Mulder Foto’s : Minja Šarović

Voor medeorganisator Mark Siera van Velvet Music Leiden voelt het als een bevrijding. „Ik merk nu dat ik in de afgelopen twee jaar echt gemist heb. Vooral een lekker beetje herrie, dat heb ik de afgelopen tijd niet gevoeld. Iedereen die ik hier binnen zie komen is gelukkig, dat merk je heel erg. Eerder dit jaar werd ons de nieuwe Summer of Love beloofd, het wordt de nazomer of love.” 

Summer of Love of niet, het voelde vooral heel vertrouwd aan. Hutjemutje in een zaal naar een bandje kijken. Onhandig oogcontact proberen te maken met een bekende aan de andere kant. Je ergeren aan een drietal jongens achterin dat tijdens een gevoelige songwriter net te hard aan het kletsen is. In de rij voor een biertje. En een baslijn niet alleen horen, maar voelen met heel het lichaam.

Het nieuwe element: de QR-toegangscontrole, die logistiek goed op orde was, maar te kampen had met een overbelaste server van de corona checkapp. Het mocht de pret niet drukken.

De curatoren van Peel Slowly and See serveerden een eclectisch menu met voor ieder wat wils. Roosbeef en Yīn Yīn waren de bekendste namen en mochten spelen in de beide keren goed gevulde Grote Zaal van de Gebr. de Nobel. Voor de meer jazz-georiënteerden was er Kapok, bezig aan hun afscheidstournee. 

Meer into folk? Dan ging je naar de Koerdische zanger Brader Musiki of het Neerlandse Soccer Committee, na meer dan tien jaar terug met nieuw werk. En mensen met een affiniteit voor een grijsaard in witte onderbroek met paardenmasker die zich liggend masseerde met een controller van Guitar Hero kwamen prima aan hun trekken bij Joe Kisser.

Meindert Talma leek ondertussen zijn huiskamer te hebben meegenomen voor zijn kleine liedjes. De toehoorders zaten netjes in kleermakerszit op de grond, kijkend naar een man in houthakkersbloes met een keyboardje op schoot, onderwijl getrakteerd op een diavoorstelling met jeugdfoto’s van Talma. Een louterend rustmoment na de strakke postpunk van Howrah. De band was op dreef: hun gitaarlijnen kwamen erg goed tot hun recht in de kleine zaal van de Gebr. de Nobel. Hier werd de anderhalve meter definitief losgelaten; het leek de volgepakte zaal geen moment te bekommeren.

Howrah-frontman Cees van Appeldoorn was na afloop in zijn nopjes met het optreden, en schaarde het onder zijn beste shows ooit. „Het ging echt lekker, het viel op z’n plek. We hebben gisteren in Vera in Groningen nog gespeeld met stoeltjes als seated event, maar dit is toch wel een stuk leuker.”

En het publiek genoot ook van de avond. „Ik heb instrumenten gezien en gehoord waarvan ik niet weet wat het nou eigenlijk zijn”, zegt Karel. „Van Perzische poëzie tot klanken uit Koerdistan, ik verbreed echt mijn wereld hier.” Het wegvallen van de anderhalve meter beviel zoals gezegd ook, al moeten sommigen er aan wennen: „Ik stond net vijf minuten achter iemand te wachten tot hij opzij ging, maar dat werkt niet meer. Ik moet weer een beetje zoeken hoe je mensen ook alweer aanraakt.”