Intrigerend. Fascinerend. Meeslepend. Het zijn de eerste woorden die in me opkomen bij het beluisteren van Leaving None But Small Birds. Het album is ontstaan uit een samenwerking tussen The Body uit Portland en Big|Brave uit Montreal. De gedachte achter het album is om de grenzen van de heavy muziek (sludge, noise, elektronica, doom metal) te verleggen. Hiervoor ging Lee Burord van The Body terug naar de country- en folkroots (jawel) die zijn band vormen. Robin Wattie van Big|Brave verzamelde teksten en melodische lijnen uit oude Appalachische, Canadese en Engelse hymnes en volksliederen. Feitelijk ook een vorm van folk. 

Door: Ronald Houtman

Ze bewerkten en mixten deze ideeën en pasten de teksten aan. Hierdoor krijgen de bezongen personages een rauw en wat onverschillig karakter. Terwijl er toch ook een emotionele diepgang in de nummers zit. Het klinkt allemaal wat bombastisch, maar het is tekenend voor de gelaagdheid die in de nummers op het album te horen is. Wat trouwens een duidelijke bijdrage van Big|Brave is, die meesters zijn in het maken van lagen in de muziek. Het ‘folk-sausje’ is duidelijk aanwezig, wat versterkt wordt door gebruik van instrumenten als de mandoline en banjo. De in veel gevallen mooie en meeslepende riffs eindigen soms bijna psychedelisch, zoals in Hard Times en Once I Had a Sweetheart. En dan ineens is het bijna triphop wat de klok slaat.

Wat dus opvalt is dat je de nummers steeds weer wilt beluisteren. Omdat je het gevoel hebt dat er telkens iets nieuws en ongrijpbaars in zit wat je de vorige keer hebt gemist. 

Het album bevat ‘slechts’ zeven nummers, die samen een verhaal vormen. Hoewel de afzonderlijke nummers duidelijk van elkaar verschillen, is het album een afgerond geheel, met een duidelijk begin en einde.  

Leaving None But Small Birds is gebaseerd op de murder ballad Polly Gosford, ook bekend als Pretty Polly. Het is een volkslied uit het begin van de 18^e eeuw waarin een zwangere vrouw (Polly Gosford) in een zagerij wordt vermoord door haar vriend John Billson, een scheepstimmerman. Vervolgens duikt de geest van Polly steeds op, met een baby in haar armen. Billson, en ook anderen die van de moord geweten zouden hebben, worden door de geestverschijning achtervolgd. 

Het openingsnummer Blackest Crow legt, na het intro, een prachtig meeslepend ritme neer. De kenmerkende zang zet meteen de toon voor de rest van het album. Het tweede nummer, Oh Sinner, borduurt hierop voort. Hard times en Once I had a Sweetheart zijn onvervalste ballads. Maar in het geval van Hard Times wel een hele kille. Na Black is the Colour en het duistere Polly Gosford volgt de slottrack Babes in the Woods. Het is een waardige afsluiter van het album en heeft een heerlijk, bijna kinderlijk klinkend slot. Je stelt je de vraag of je misschien naar iets luchtigs hebt geluisterd. Nou nee, dacht het niet. 

Leaving None But Small Birds is een beangstigend fraai album. Door de krachtige opbouw en eenheid die het album als geheel vormt is het wellicht minder geschikt om als afzonderlijke nummers te beluisteren. De samenwerking tussen The Body en Big|Brave is wat mij betreft zeer geslaagd en smaakt naar meer. 

Intrigerend. Fascinerend. Meeslepend. Het zijn de eerste woorden die in me opkomen bij het voor de tiende keer beluisteren van Leaving None But Small Birds.