Asking For A Friend is het startpunt voor het vierde album van Chvrches en dat ene lange nummer vat eigenlijk alles samen wat er daarna volgt. Iain Cook, Martin Doherty en Lauren Mayberry leiden het nummer in met zachte synthtonen en al snel zet Mayberry met charmant licht Schots accent het melodielijntje neer. Beats komen en introduceren de energie. Dan vallen lekker vet klinkende pompende bassynths in en geven lichte tonen een prikkelend toefje. Zo bouwt het trio dat intussen tien jaar samen muziek maakt, het nummer kundig laag voor laag op. Dan valt het stil. Alleen die lichte stem blijft over, we concentreren ons nu, want je begrijpt dat nu de punch lines volgen, het emotioneel hoogtepunt. ‘The past is in the past, it isn’t ment to last‘, zingt de zangeres bewogen. ‘Will you carry me home, can we celebrate the end…. I’m asking for a friend‘. En na deze verlossende woorden start het crescendo, gaat de band voluit en pompt de dominante melodielijn er nog eens goed in.

Er valt niks op aan te merken. Het zijn gepolijste liedjes die kloppen. Het klinkt fantastisch, zelfs uit de speakers van mijn laptop. Alle instrumenten klinken mooi, de stem blijft altijd goed overeind ook al geeft de band gas. Maar het is een en al cliché, muziek die mikt op het effect, gemaakt is voor de festivalweide, waar je misschien alleen met grootse emoties en simpele gedachten nog een narcistisch bier drinkend publiek bereikt. Dat na die verlossende woorden van Mayberry ‘can we celebrate the end‘ elkaar hossend in de armen vliegt, geëmotioneerd over zoveel eerlijkheid, over een band die zegt zo met de billen bloot te gaan. We gaan aan hun oprechtheid niet twijfelen, en toch is het bloedeloos, kitsch, formule indiepop. Zelfs de paar seconden dat The Cure’s Robert Smith Mayberry in How Not To Drown les geeft in melancholisch zingen, kan het niet meer redden. Screen Violence is een makkelijke goed smakende snack zonder al te veel voedingswaarde.