Muziek is met de paplepel ingegoten bij de Engelse singer-songwriter Oscar Lang. Zijn moeder was zangeres en liet hem al op jonge leeftijd kennismaken met instrumenten en wat het is om zelf muziek te maken. Na haar overlijden liet zij hem een cd achter met haar favoriete muziek. Sindsdien bepaalt Deee-Lite’s Groove Is In The Heart het ritme van zijn hartslag.

Intussen is de componist actief op velerlei fronten. Op de achtergrond levert hij zijn bijdrage aan artiesten als Beabadoobee, Sports Team en Girl In Red. En tussendoor probeert hij te bouwen aan een eigen repertoire. In 2020 verscheen al een ep, nu opgevolgd met een heus debuutalbum getiteld Chew The Scenery. En dat is een hartstikke leuke plaat voor liefhebbers van solopop met een kleine twist. Want Lang springt er niet uit in eigenwijsheid, maar weet wel zijn puike liedjes een subtiel eigen smoel te geven. En dat is al knap genoeg.

Chew The Scenery kenmerkt zich bovenal door een goed humeur. Lang schrijft enkel mooi afgeronde liedjes met goudgerande melodieën. De liedjes lopen over van levenslust. Het doet wat denken aan de sfeer van Broken Bells; nog zo’n grossier van prachtige liedjes waar je een goed humeur van krijgt. En wat mij betreft voor dit album een betere referentie dan Beck, waar Lang zelf naar verwijst als inspiratiebron.

Laat je trouwens niet in de luren leggen als je het album voor het eerst opzet. Lang begint met een wild instrumentaaltje dat nog het meest weg heeft van de in-your-face-energie van Tom Vek. Maar na een dikke minuut begint zijn eigen feestje pas echt met 21st Century Hobby. Synthpop lijkt het hier, ondanks de gierende gitaarpartijen die je links en rechts om de oren vliegen. De indruk die direct vooral blijft hangen is dat je hier een getalenteerde songschrijver hoort: puik liedje, oorworm van een refrein. I Could Swear schuurt in al zijn vrolijkheid dan angstvallig langs de afgrond van de te gemakkelijke pop, maar wordt gered door de idiote gitaarerupties. Nee, dan Stuck, een liedje dat de stuiterende en noisy kant van Lang laat horen. Om in Yeah dan weer zijn gevoel voor humor in muziek te laten zien. Bovendien een van de leukste liedjes op de plaat, en horen we hier niet echo’s van Deee-Lite’s dansklassieker? En ook Headphones is een indiepopliedjes dat je vrolijk door de kamer laat dansen. Dat wil allemaal niet zeggen dan Lang zich enkel verliest in luchthartige niemendalletjes; een nummer als Final Call is gedragen en melancholiek, maar opnieuw gedragen door een uitstekende pakkende zangmelodie. Genoeg afwisseling dus op dit prima album.