Twee jaar na de release van Dolphine is Mega Bog terug met het album Life, and Another; een avant-pop kunststuk dat experimenteler, kosmischer en misschien ook wel donkerder is dan wat we tot op heden van de band onder leiding van Erin Birgy hebben gehoord.  

Door: Demi Drost 

Flower bijt het spits af en dat is een fijne, ritmische start van onze vlucht. Het wordt gevolgd door Station to Station, waarvan de titel direct doet denken aan het gelijknamige nummer van David Bowie. Luister er vervolgens naar zoals je dat bij Bowies nummer zou doen, en de achtergrondzang wordt al snel een door mist omhulde, toeterende trein in de verte. Het is een prachtig, sferisch nummer dat gedragen wordt door de synthesizer – een instrument dat overigens nog vaak om de hoek komt kijken op de rest van het album. 

Dat Birgy zich omringt met haar beste vrienden, blijkt wel uit Weight of the Earth on Paper. Het nummer klinkt als een opname van een jamsessie met de band; het plezier en de volledige overgave van de muzikanten springt ervan af. Doorheen heel de plaat wordt er geëxperimenteerd en geïmproviseerd en soms is het een rommeltje, maar dat mag; het hoeft niet altijd binnen de lijntjes om gewaardeerd te kunnen worden. In Butterfly komt de femme fatale in Birgy naar voren, ze windt je zonder enige moeite om haar vinger. Ook in de daaropvolgende nummers zingt de zangeres verhalend, poëtisch bijna.  

Terwijl de teksten vaak als willekeurige puzzelstukjes aanvoelen, merk je dat het desalniettemin een beladen album is. Bijvoorbeeld gedurende het nummer Maybe You Died, maar ook in de vier korte, treffende regeltjes songtekst in Adorable. Na een overwegend instrumentaal intermezzo van vier nummers, waaronder Obsidian Lizard, waarvan de klanken menig Nintendo Entertainment System-gebruiker zullen ontroeren bij het horen ervan, zet Mega Bog de landing in met Before a Black Tea.  Hierin is duidelijk te horen dat Yoko Ono een grote inspiratiebron was. We landen tenslotte weer met het warme Ameleon.  

Life, and Another verwondert, beroert, raakt de juiste snaar en brengt de luisteraar in trance. Het is geen plaat voor de massa; het is er één om in je eentje naar te luisteren, om je volledig aan over te geven en door mee te laten voeren op een interstellaire reis.