De smaakpolitie hanteert al jarenlang een gedoogbeleid, dus hoef je je niet meer te schamen dat je ook als rechtgeaarde muzikale snob ABBA weet te appreciëren. De Zweedse hitmachine labelen als ‘guilty pleasure’ doet daarbij het raffinement van enkele handenvol perfecte popsongs tekort. Als 12-jarige, door testosteron aangedreven drietrapsraket die klaarstond om gelanceerd te worden voor een nog jaren durende vlucht met eindbestemming Venus, vormde niet ‘Also sprach Zarathustra’ de soundtrack voor deze ‘space odyssey’, maar de liedjes van ABBA. Daarbij werd het vertrouwen versterkt dat je niet over een gebeeldhouwd lichaam en de looks van een filmster hoeft te beschikken om een mooie vrouw de jouwe te maken. Want laten we eerlijk zijn: Björn Ulvaeus? Dat klinkt niet alleen als een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, het zag er ook zo uit. Dat adoratie echter ook ongezonde vormen aan kan nemen, bewees de Nederlander die jarenlang zangeres Agnetha stalkte.

Deze gedachten spookten door mijn hoofd toen ik afgelopen week de hand wist te leggen op een stuk of twintig ABBA-singles, waaronder een vrij zeldzame en dus kostbare picture disc van ‘Waterloo’, gezongen in het Duits en in het Frans. Daar mogen te zijner tijd mijn erfgenamen hun voordeel mee doen. De hitsingles van ABBA behoren inmiddels tot het collectieve muzikale geheugen, inclusief de nummers die getuigden van de relatieperikelen tussen Agnetha, Björn, Benny en Anni-Frid (de laatste vertoont een treffende gelijkenis met een vriendin van me, maar dat geheel terzijde, nietwaar Sandra?). Daarom maar eens focussen op wat andere artiesten van het ABBA-materiaal weten te brouwen. Als rechtgeaarde ‘cover lover’ is er ook op dat gebied genoeg spek voor het bekkie te vinden.

Een persoonlijke favoriet is de versie van Dancing queen die de powerpoppers van Redd Kross zich eigen maakten. Of de versie van Knowing me, knowing you van Javelin Boot, op de tjokvol covers geladen verzamelaar 20 Supersonic Mega Explosive Hits. Uit onverwachte hoek: snarenvirtuoos Yngwie Malmsteen, die zich vergrijpt aan Gimme gimme gimme.

Marillion doet het dan weer deels ‘in drag’ met Money money money. De triphoppers van Portishead voelden zich niet te groot om S.O.S. onder handen te nemen. Sarah/Sam Bettens en K’s Choice lusten ook een ABBA’tje op z’n tijd: Does your mother know. Ooit omschreven als ‘ABBA-metal’ doet Ghost er weinig aan om van dat stigma af te komen, luister maar naar hun versie van I’m a marionette. Voormalig Porcupine Tree bezieler en tegenwoordig gelauwerd solo-artiest Steven Wilson doet het akoestisch met The day before you came.

Five Iron Frenzy geeft Mama mia de sporen, inclusief toeterpartij. Is er dan niets meer heilig? Jawel hoor, zeker als je Arrival een monnikspij aantrekt, zoals Gregorian doet. De voorman van The Vaccines raakt dan weer een gevoelige snaar met The winner takes it all. Wie jong grut in huis heeft en onder het motto ‘teach your children’ ABBA toegankelijk wil maken voor broekschijters: tik zoals ondergetekende een exemplaar op de kop van de LP ABBA voor kinderen. Of waag als oudere jongere een dansje op Funky ABBA, een trits ABBA-covers door Nils Landgren Funk Unit.

Het was in mijn wonderjaren de ‘zwart of Nutroma?-vraag, wat betreft de voorkeur voor Agnetha of Anni-Frid. Laten we het gewoon houden bij een welgemeend Thank you for the music (The Carpenters).

DJ 45Frank