Het is verkiezingstijd, dus steken de marktlui van de politieke partijen als krokussen de kop op. Afgelopen week zag ik Kees van der Staaij, ambulant medewerker van God op aarde en aanvoerder van het SGP-smaldeel in de Tweede Kamer, in Nieuwsuur het evangelie van zijn partij verkondigen. Daarbij draaide Keesus als het hoofd op de romp van Linda Blair in ‘The Exorcist’, om maar niet rechtstreeks te hoeven antwoorden op vragen over nogal controversiële punten in het partijprogramma (de doodstraf, ‘valse’ geloven). Wie even roerde in de grote boodschap van Van der Staaij, kon er stukjes FvD en PVV in ontwaren, toegedekt met een christelijke mantel der liefde. De geschonken politieke wijn werd homeopathisch verdund met wijwater. Zonder te vervallen in relirock of de grenzeloze blijdschap van een EO Jongerendag, maar eens even focussen op ook voor atheïsten te behappen muzikale geloofsbelijdenissen.

Ik heb weinig fiducie in een terugkeer van de Verlosser (Johan Cruijff) of ‘Pluisje’ (Maradona) en ik was bijna van mijn geloof gevallen na ’s mans laatste exploot, maar hallelujah! nog an toe: als trouw bezoeker van de Cave-kerk was daar afgelopen week plotseling – als was het een Maria-verschijning – Carnage, een nieuwe aanvulling op de Bijbel volgens Nick Cave, ditmaal slechts geholpen door zijn trouwe apostel Warren Ellis. Cave scoort onder meer met behulp van de ‘Hand of God’. Of Van der Staaij onder valse goden op Brian Jones doelde is me niet duidelijk, maar Psychic TV bracht met Godstar een ode aan de jong overleden Rolling Stone. En als de Zoon van God niet een ommetje over het water maakt – zoals in het eveneens van Psychic TV afkomstige Unclean – dan sleutelt Hij in een hemelse garage, als we Jesus built my hotrod van Ministry tenminste mogen geloven. Hier te huize ook met gejuich onbevlekt ontvangen: Kindje van God (Spinvis). Het kindje in de kribbe in Bethlehem had vast van plezier gekraaid als Jozef en Maria destijds over Spotify hadden kunnen beschikken en Wilco’s Jesus etc. in een playlist voorbij kwam.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben er van overtuigd dat God was drunk when he made me (Jim White). Mocht er dan tóch een opperwezen bestaan, laat ons dan knielen en dankbaar zijn, want God gave rock and roll to you (Argent/Kiss). Van stenen tafelen (de iPad 0.0 van Mozes) is het is een ferme stap voorwaarts wat betreft communicatie, maar de Heere is kennelijk nog niet vertrouwd met social media, gezien Letter from God to man van Dan le Sac vs Scroobius Pip. Als Hij neerkijkt op zijn Schepping, zou Hij waarschijnlijk treurig worden: Misschien zit God te bleiten (Stafke Fabri). Of zou Hij eerder Under the table duiken (The Godz) van schaamte? Hoe dan ook, volgens de beminde gelovigen zijn we allemaal God’s children (The Gutter Twins), danwel Children of God (Swans).

Een bijzonder kind (en dat is ie) is de strenggelovige eerwaarde David Eugene Edwards, die eerder vanaf de kansel als 16 Horsepower God’s woord verkondigde, tegenwoordig als Wovenhand. En godmiljaar, je zou je bijna bekeren en willen geloven dat The good hand over ons waakt, bij de godvruchtige muzikale pracht die Edwards ons al schonk. Het zou mooi zijn: Becoming more like God (Jah – what’s in a name – Wobble and the Invaders of the Heart), maar dat is voor deze zondaar te hoog gegrepen. Nog een geluk: You gotta sin to get saved (Maria McKee). Een geruststellende gedachte If I should fall from grace with God (The Pogues). Tot zolang maar gewoon wat aanklooien in dit ondermaanse. God knows it’s true (Teenage Fanclub). Met de aanvulling ‘but I think that the devil knows it too’…

DJ 45Frank