Op de laatste foto die ik van ‘m zag leek hij auditie te doen voor een bijrol in The Walking Dead. Of er binnen de gevangenismuren waar hij zijn laatste jaren sleet ook in een Wall of Sound was voorzien, valt te betwijfelen.

We hebben het hier natuurlijk over de onlangs overleden Phil Spector. Het verhaal mag voor muziekliefhebbers bekend zijn: In 1959 een eerste nummer 1 hit met The Teddy Bears (To know him is to love him). Baanbrekende producties voor onder andere The Ronettes, Ike & Tina Turner en The Righteous Brothers. Pionier wat betreft het gebruik van de opnamestudio als extra instrument, om Wagneriaanse rock ‘n’ roll te fabriceren door het opeenstapelen van geluidseffecten. Mede door een gebrek aan (commerciële) erkenning langzaam weggezonken in een poel van waanzin, culminerend in de moord op actrice Lara Clarkson in 2003. Veroordeeld tot 19 years to life.

Onder een Facebook-post waarin het overlijden van de ‘geniale gek’ werd gememoreerd met ‘RIP Phil Spector’, stond een opmerking die als een teken des tijds mag worden gezien. De strekking? Hoe kún je een veroordeelde moordenaar ‘rust in vrede’ toewensen? Een uitvloeisel van de om zich heen grijpende ‘cancel culture’, die de vraag oproept of je nog van artiesten mag genieten die het een en ander op hun kerfstok hebben. Kan de artiest en zijn werk gescheiden blijven van zijn falen als mens?

Moeilijk… maar ik ben geneigd om die vraag met ‘ja’ te beantwoorden. ‘Pablo Picasso was never called an asshole‘, volgens Jonathan Richman, alhoewel die kwalificatie op de schilder zeker van toepassing was. Maakt dat zijn schilderijen minder mooi?

Om het bij muziek te houden: de lijst van artiesten die je niet in je vriendenkring zou willen opnemen is eindeloos. Neem Bertrand Cantat, die met Noir Désir één van de mooiste Franstalige songs schreef (Le vent nous portera). An asshole if there’s ever been one, die zijn vriendin, actrice Marie Trintignant, in een hotelkamer doodsloeg en er mogelijk ook voor iets tussen zat bij de zelfmoord van zijn ex-vrouw Krisztina Rády. Grote ophef toen Cantat na het uitzitten van een gevangenisstraf aan het muzikale front terugkeerde met het project Détroit en de – overigens prachtige – plaat Horizons. Onverkwikkelijk voor de nabestaanden? Zeker. Verdient zo iemand een tweede kans? Oordeel vooral zelf. Hier staan zijn platen nog altijd in de kast en worden zo nu en dan ook gedraaid, weliswaar met zijn troebele verleden in het achterhoofd, maar toch.

Of neem Ryan Adams. Verdacht van grensoverschrijdend seksueel gedrag. Love is hell zong Adams ooit. Zijn slachtoffers zullen die hel aan den lijve hebben ondervonden. Hoewel vrijgesproken van misbruik van een minderjarige, blijft staan dat een aantal vrouwelijke artiesten, waaronder de inmiddels veelgeroemde Phoebe Bridgers, hem beschuldigt van onder meer aanranding. En toch is er een bestelling de deur uit voor zijn nieuwe album, dat vanwege deze metoo-zaak lang op de plank is blijven liggen. De wetenschap dat Adams waarschijnlijk een vies mannetje is, weerhoudt me er niet van nieuwsgierig te zijn naar zijn nieuwe werk.

En zo staat er nog het een en ander in mijn platenkast van artiesten met een flinke smet op het blazoen. Die smet wordt nooit ofte nimmer weggepoetst door het maken van fantastische muziek, maar ik blijf luisteren. Het risico hiermee politiek incorrect te zijn neem ik daarbij voor lief. Liever dat, dan het muzikaal gezien te moeten doen met ideale schoonzonen zoals fokking Guus Meeuwis.

DJ 45Frank