Bij het verschijnen van hun vorige album Sopressa Familia, schreven we nog dat de Spaanse formatie Mourn misschien een uitwisseling zou moeten organiseren met hun Franse stijlgenoten Decibelles. Mourn weet hoe je een gitaar moet laten klinken om een spetterende hardcore plaat te maken, Decibelles verstaat de kunst om een goed liedje te schrijven. Combineer de twee, en je hebt goud in handen.

En verdomd, het lijkt wel of Mourn heeft geluisterd want hun vierde langspeler Self Worth is een mooie stap in hun ontwikkeling. Onzinnige gedachte uiteraard dat ze naar recensenten luisteren, maar we kunnen wel met zekerheid vaststellen dat het viertal met de jaren rijpt. Weer klinkt de plaat als een klok. Dichter bij de sound en energie van aartsvaders zoals Jawbox zul je niet snel komen. Self Worth staat bol van de snijdende gitaarpartijen, agressief aangeslagen, links en rechts zoals dat dan heet duellerend. Stuiterende baslijnen op ratelende drumpartijen.

De stap voorwaarts bestaat eruit dat Mourn de neiging om onnodig moeilijk te doen beter in check weet te houden. De nummers zijn puntig, doelgericht, nog altijd met strakke wendingen, maar die gaan dit keer dan ook ergens heen. De liedjes zitten beter in elkaar en af en toe mag het ook gewoon mooi zijn. De zanglijnen zijn meer dan anders melodieus en niet meer enkel gescandeerde of zelfs uitgeschreeuwde woorden.

Self Worth is daarmee een plaat geworden met rake en scherpe punk en noise. Voortbouwend op de esthetiek van bands uit het verleden zoals Fugazi of Rotterdams Feverdream. En dat is knap, want de band heeft net een moeilijke periode achter de rug en is na het vertrek van de drummer – en enige mannelijke bandlid – gereduceerd tot een trio. Toch kijken ze optimistisch naar de toekomst. In de pers vertellen ze dat dit album ze opnieuw eigenwaarde heeft gegeven en de drang om voort te gaan.