Misfit’s Jubilee is het achtste album van Jim White, een Amerikaanse singer-songwriter die sinds de jaren-90 actief is. Het is gebaseerd op een reeks nummers die door White in de loop der jaren is geschreven, aangevuld met meer recente composities.  Dat de nummers eerder niet verschenen komt doordat ze door zijn toenmalige labels te extreem werden geacht voor zijn ‘merk’. Onbegrijpelijk! Reeds na een eerste keer luisteren naar Misfit’s Jubilee valt op wat een heerlijk gevarieerde plaat dit is. Geen van de nummers valt uit de toon en heftig zou ik ze niet durven noemen.    

Misfit’s Jubilee is over het algemeen vrolijk en uptempo, maar goed gebalanceerd. Zo wordt enigszins manisch begonnen met Monkey In A Silo, dat diverse tempowisselingen kent, opwindende percussie en opgeleukt wordt door snerpende trompetspel. Wonders Never Cease is meer klassieke (alt-)country, zoals we die ook kennen van Pokey Lafarge. Sum Of What We’ve Been toont de singer-songwriterskills van White, die weliswaar wordt begeleid door zijn band, maar we kunnen hem bij dit nummer ook goed solo op een podium voorstellen. Het heeft een zeer aanstekelijk refrein, dat uitnodigt tot meezingen. Dat geldt ook voor het enigszins orkestrale Smart Ass Reply, dat vanaf de eerste luisterbeurt tot mijn absolute favorieten van dit album hoort. Highway Of Lost Hats heeft weer het manische van Monkey In A Silo en ook op de overige nummers van de B-kant horen we dit geregeld terug. Opvallend is de mix van stijlen – vaak in een en hetzelfde nummer – zoals blues, rock and roll, country, folk en jazz, zodat het soms zelfs enigszins psychedelisch wordt. Te gek! 

Het album wordt afgesloten door een recent geschreven protestsong, The Divided States of America. Over de bijbehorende video die je hieronder kunt zien zei White: “I’m typically not the political type but these times we’re riding out here, they’re anything but typical. (…) Should you find the conflagrations of imagery herein upsetting, hey, don’t blame me, just look around – it’s mostly culled from both where we’ve been and where we’re headed as a nation.”

Bij vlagen heeft de muziek op Misfit’s Jubilee wat weg van dEUS in zijn vroege jaren. Zou het dus toeval zijn dat het album werd opgenomen in Studio Caporal in Antwerpen? Vast wel. Overigens kreeg multi-instrumentalist White tijdens de opnamen hulp van drummer Marlon Patton en van zijn vertrouwde Belgische sidemen Geert Hellings (gitaar/banjo) en Nicolas Rombouts (elektrische en contrabas/toetsen). Het resultaat is een uitermate geslaagd album, dat op overtuigende wijze aantoont dat southern rock behoorlijk alternatief kan klinken.