Thurston Moore mag dan met zijn 62 jaar bijna de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt, het zwarte gat hoeft de boomlange, geboren New Yorker, overigens al jaren woonachtig in Londen, niet te vrezen. Nadat zijn band Sonic Youth er in 2011 de brui aan gaf, na dertig jaar in de frontlinie te hebben gestreden voor onverzettelijkheid en recht op overmatig gebruik van dissonanten, geldt de band tien jaar later nog steeds als een van de meest invloedrijke bands uit de alternatieve gitaarscene. Met name dankzij de hoogtijdagen die Sonic Youth in de laatste twee decennia van de vorige eeuw beleefde, met een serie onwaarschijnlijk sterke albums als Daydream Nation, Goo, Bad Moon Rising en Dirty, om er maar een paar te noemen.

Ga daar maar eens mee wedijveren, op je oude dag, zou je zeggen. Maar Moore werkte sinds 2011 mee aan talloze muzikale projecten en bracht een flink aantal opzienbarende solo albums uit, waarvan het zojuist verschenen By The Fire zijn zevende is. Dan tellen we het vorig jaar onder de moniker Thurston Moore Group voor het gemak maar even mee. Een album overigens dat de stronteigenwijze inborst van Moore alleen maar bevestigde, met slechts drie tracks die samen ruim tweeënhalf uur klokten.

Wie nieuweling By The Fire op zijn draaitafel legt, in de cd-speler schuift, of (nog altijd de minst bevredigende optie) streamt via Spotify denkt na de twee openingsnummers Hashish, een naar Sonic Youth maatstaven relatief poppy liedje, en stoner-track Cantaloupe, dat er wellicht een conventioneel gitaaralbum in het verschiet ligt. Niet eens zo’n gekke gedachte, aangezien Paul Epworth (Bloc Party, Adele, Friendly Fires) voor de productie van By The Fire tekende. Maar schijn bedriegt, want wat volgt zijn een zevental tracks waarvan er slechts drie onder de tien minuten duiken. Kortom; Moore doet gewoon weer lekker waar hij zin in heeft. Hij schuurt, experimenteert er op los, zoekt grenzen op, en schakelt wat betreft beleving en volume moeiteloos tussen snoeihard en bloedmooi, geholpen door klasbakken als My Bloody Valentine bassiste Deb Googe en zijn oude Sonic Youth maatje, en drum legende, Steve Shelley.

Internationaal toonaangevende media als The Line Of Best Fit, The Quietus en Louder Than War schrijven By The Fire regelrecht de hemel in, en plaatsen het album kwalitatief op dezelfde hoogte als het beste werk van Moore en zelfs Sonic Youth. Met name dat laatste gaat net iets te ver, maar dat By The Fire een bijzonder sterk album is, gemaakt door een van de meest bijzondere muzikanten uit de moderne muziekgeschiedenis, is boven elke twijfel verheven.