Fleetburner is het debuut van het gelijknamige project van gitarist Kevin Storm (onder andere Heidevolk, Equilibrium). Hij slaat hiermee een andere richting in, want hoewel het lastig is om een eenduidig label te plakken op Fleetburner, het is in ieder geval dromeriger dan wat hij bij vorige bands liet horen. Dit komt mede door de zang van Amerikaan Ken Simerly, die voor een man vrij hoog zingt. Overigens is de bijdrage van Simerly niet de enige internationale inbreng, want met de Fin Veli-Matti Kananen (Kalmah, One Morning Left) op de toetsen, de Noor Tomas Myklebust (Mistur, Galar) op drums en de Zweed Peter Iwers (In Flames) op bas is de internationale line-up compleet. En dan laten we de gastbijdragen voor het gemak achterwege…

Fleetburner is een conceptalbum over alles achter je laten – je schepen achter je verbranden – en een nieuw leven beginnen. Dan weer horen we klassieke hardrock die neigt naar metal, dan klinkt onvervalste metal met sporen van speed, thrash en doom, maar wat overheerst is prog, zoals we dat kennen van bijvoorbeeld Opeth. Fleetburner is daarmee geen allemansvriend, maar wie genoemde genres weet te waarderen, zal zich met dit album zeker weten te amuseren.

Al met al is Fleetburner dus een ware kaleidoscoop van stijlen, de rode draad is (hard)rock en metal en het verhaal, dat gaat over de levensloop van een (jonge)man, waarbij schip en oceaan als metaforen dienen. Omdat geen van de nummers rechttoe rechtaan is, valt er veel te ontdekken. Reeds uit het openingsnummer The Land, blijkt dat Fleetburner durft te experimenteren. Het begint heel kalm met rustige piano en ingetogen zang om halverwege via meer symfonische rock te ontsporen in heftige gitaarriffs en thrashy drums. The Deck begint als langzame doom metal maar ook dit nummer evolueert na het midden als de band het tempo opvoert en de muziek melodischer wordt. The Passenger stemt melancholisch. Het beschrijft hoe de hoofdrolspeler, de Fleetburner, het hart van de verlorenen probeert te redden, maar beseft dat niet iedereen gered wil worden. Tenslotte wordt het album fenomenaal afgesloten met het snelle en zware The Endless, al is het enigszins jammer dat het nummer dermate rustig eindigt, dat het gevoel blijft hangen dat een indrukwekkend verhaal uit gaat als een flakkerende kaars.

Toch zal eenieder die Fleetburner integraal beluistert beamen dat tot slot een gevoel van diepe bewondering overheerst. Behalve dat diverse stijlen vakkundig worden gemengd, is de sfeer ook gelaagd; soms dromerig en ingetogen, maar altijd met een rauw randje. Knap.