Sophie Hunger. De eerste keer dat ik struikelde over haar naam, was mijn associatie dat dit wel een Elle Bandita-type rock bitch zou zijn. Niets is natuurlijk minder waar. De Zwitserse grossiert al jaren in fijngevoelige kwaliteitspop met een twist. Halluzinationen, haar zevende album al weer, is een voortzetting van haar missie. En gelukkig, ze zingt op het album weer gewoon de talen door elkaar. Wat wel voor verwarring zorgt soms, als je net uit haar Zwitsers -Duits een liedje in het Engels-met-Zwitsers-accent rolt en je even de oriëntatie kwijt bent in welke taal ze nu weer zingt. Het is hoe dan ook genieten als zij van haar moeders taal gebruik maakt.

Twee jaar terug verscheen Molecules en sloeg ze een pad in met door elektronica gedomineerde muziek. En het leek wel of ze daarmee op zoek was naar commercieel succes, of toch in elk geval een groter publiek. Het hele album is in het Engels uitgevoerd, wat uit de weg gaat dat veel mensen toch nog struikelen als er in een andere taal wordt gezongen. En de liedjes zijn toegankelijk, tot en met ronduit Poppy en dansbaar.

Halluzinationen is in die zin een stap terug. Maar zeg ook gerust een stap vooruit. Er staan weer moeilijker liedjes en Duitstalige nummers (dat begint al bij het tweede nummer Finde Mich) op. Daarmee zien we misschien wel weer de echte Sophie Hunger en exposeert ze haar vermogen prachtige songs te schrijven. Liedjes die misschien soms wat vreemd kunnen overkomen en wat tijd nodig hebben om te doorgronden. Met teksten die suggereren dat hier een artiest ons met het hart open tegemoet treedt. Wat wil je nog meer?

Het album is op bijzondere wijze tot stand gekomen. Het is in zeer korte tijd live opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen en geproduceerd door Dan Carey, van het inmiddels snel aan roem winnende label Speedy Wunderground. Die werkwijze drukt uiteraard een stempel op de plaat. En misschien komt daar wel uit voort dat Hunger zo eerlijk en direct klinkt op Halluzinationen.

Halluzinationen is een aanrader voor liefhebbers van Europese kwaliteitspop voor wie het even moeite mag kosten om het tot je te nemen. De opbrengst van die investering is een plaat die zal blijven boeien. Bereid je wel voor op een hobbelige rit. Want Hunger zet op deze plaat sterk verschillende sferen en emoties keihard tegen elkaar. Een beetje te, misschien, op het moment dat ze ingehouden en gevoelig pianoliedje Rote Beeten aus Arsen – misschien wel het meest indrukwekkende stukje op de plaat – zonder adempauze laat overgaan in het vrolijke kermisachtig huppelliedje Everything Is Good. Had dat nu niet anders gekund, of wil Hunger ons hiermee iets zeggen?