Ik zag eens een kok uitleggen dat wat er gebeurt in je mond als je een flink pittig gerecht eet, in feite een allergische reactie is. Hij weigerde daarom nog pittig eten te maken. Ook al zijn er mensen die juist dat als prettig ervaren. Zo kan het ook gaan met muziek. Het kan zo pittig zijn dat het aanhoren enkel energie kost, maar anderen juist daarom bekoort. The Talkies van Girl Band is daar een goed voorbeeld van.

Halsreikend is uitgekeken naar het nieuwe album van de Ieren – hun tweede pas. Veel fans van het eerste uur hadden eigenlijk de hoop al opgegeven dat het er nog van zou komen. Invloedrijk zijn ze, ondanks dat kleine repertoire. In de tussentijd is postpunk de hype en zijn er tal van bandjes opgestaan. Van zeer uiteenlopende aard bovendien, dat je je zelfs wel eens afvraagt wat nu precies de gemene deler is. Gelukkig is er nu The Talkies, waarmee we allemaal de horloges wat dat betreft weer gelijk kunnen zetten.

The Talkies zal fans van het eerste uur niet teleurstellen. De plaat stelt je ruim driekwartier bloot aan ogenschijnlijk structuurloze noise, krassende gitaren, industrieel klinkende drums en de vocale uitbarstingen van Dara Kiely. Kiely gaat met regelmatig zo krankzinnig tekeer dat je het gevoel hebt dat de zanger je op hooguit 5 cm afstand in je gezicht staat te schreeuwen. Ben je een beetje empatisch ingesteld, dan is het ook fysiek onprettig om te horen hoe Kiely zich zozeer opfokt dat hij in Amygdala kokhalzend te keer gaat.. Hij komt sowieso fysiek dicht bij je. In openingsnummer Prolix hoor je hem alleen ademhalen, zozeer dat je het tempo bijna gaat overnemen. Met overslaande stem eindigt hij in Couch Combover in een krankzinnig lalalala, enkel nog begeleid door een wauwelende tapeloop. Het is verontrustend en verwarrend, lijkt een spiegel van de tijd waarin we leven waarin niets meer vaststaat, alles in flux en volatiel.

Bij een eerste luisterbeurt ben je driekwartier van de wereld en weet je in feite niet wat je hoort. De Ieren durven de extremen op te zoeken en experimenteren er op los met sounds, sfeer en eigenaardige composities. De sound klinkt vooral als industrial, angstaanjagend genadeloos en duister; de sound herinnert aan de gothmetal van Zwitsers Young Gods. Ja, Girl Band stelt je op de proef. Zo zeer dat waarschijnlijk alleen doorgewinterde liefhebbers van dit genre de eindstreep gaan halen. En jammer maar helaas, groeien doet het amper bij herhaalde beluistering. Het blijft je zintuigen teisteren, en niet enkel plezierig. Het is alsof je een tè pittig Thais soepje naar binnen probeert te werken. En de een zal dat heerlijk vinden en er liefst nog een lepel van de Sambalman op mikken, en de ander zal afhaken omdat het gewoon te is. Een ding is zeker: respect voor Girl Band die zo compromisloos te werk durft te gaan.