The Darkness is een Engelse glamrock band die old school hardrock ten gehore brengt. Handelsmerk is de kopstem van zanger Justin Hawkins. Met Easter is Cancelled laat de band zijn zesde album het licht zien. Zoals wel vaker in dit genre is het een geval van love it or hate it. Dat we hier te maken hebben met een conceptalbum maakt dat de lat automatisch hoger ligt. Toch is al gauw niet duidelijk of we hier te maken hebben met een pastiche of een authentiek album. Toen het debuutalbum van Tenacious D uitkwam kon iedereen daarom lachen, terwijl het verdomd goed in elkaar zat. Toch keken we elkaar aan: is dit nu serieus? Dezelfde vraag bekruipt ons na het beluisteren van Easter Is Cancelled. 

Het album opent sterk met een mix van folk en klassiek hardrock op het openingsnummer Rock And Roll Deserves To Die waar de dood van rock-’n-roll, de rode draad van dit album, dat als een caleidoscopische mini-rockopera kan worden beschouwd, breed wordt uitgemeten. Het pakt sterk door met How Can I Lose Your Love en Live til I Die die beide Arena-waardig zijn. Heart Explodes is ook nog goed te pruimen, maar dan volgt een nummer waarop The Darkness veel weg heeft van Queen. Deck Chair is theatraal en haalt ons even uit de flow, die zorgvuldig lijkt opgebouwd en wordt voortgezet met title track Easter Is Cancelled. 

Inmiddels zijn we halverwege het album en hoewel dit nummer energiek is en tot in de puntjes verzorgd bekruipt ons het gevoel dat we naar een goedbedoelde mengelmoes van klassieke rockopera’s zitten te luisteren. Het album, dat is geproduceerd door gitarist Dan Hawkins is gedurende acht maanden opgenomen in zijn studio in West-Sussex en werd daar muzikaal tot in de kleinste puntjes geperfectioneerd. Had dan ook wat aandacht besteed aan de teksten, kunnen we niet helpen te denken bij het beluisteren van Heavy Metal Lover. Zeg zelf: “You love your metal and it loves you back / Even your pyjamas are black” klinkt best kinderachtig. En dat is nog los van de tempowisselingen en het irritante refrein “You look so happy when you’re carving meat”(7x) en de oneindige tempowisselingen. 

In Another Life is een goed bedoelde poging om dit goed te maken. Het nummer is een aardig 70’s-rocknummer, maar we merken dat onze aandachtspanne aan zijn eind is. Met Choke On It worden we dankzij de puntige punkachtige muziek weer even bij de les gehaald, maar we haken wederom af op de kinderachtige teksten. Slotnummer We Are The Guitar Men faalt vervolgens in alle opzichten om ons alsnog te winnen voor dit goedbedoelde concept-album. De emotionele liefdesbrief aan de rock-’n-roll waarin wordt gesteld dat er nog steeds leven in het genre zit en dat het waard is om daarvoor te vechten, is overkill en clichematig.  

The Darkness weet met dit album absoluut niet te overtuigen. Hardrock met een knipoog is leuk, tot het serieus bedoeld is, want dan moet het ook serieus klinken.