Ik heb niet vaak dat ik eigenlijk erg graag wil weten waar teksten over gaan. Maar nu ben ik stiknieuwsgierig; wat houdt deze drie Japanse meisjes eigenlijk bezig om zo vol vuur en energie over te zingen?

Tricot is een trio Japanse dames die verbluffend thuis zijn op hun instrumenten en die kunde gieten in een al even verbluffend goede alternatieve plaat vol math- cq jazzrock die soms verrassende lekker funky uitpakt. Op enkele nummers na in stuiterend tempo uitgevoerd. Ik zou bijna zeggen: Victims Family, Battles en At The Drive-In gecombineerd en allemaal tegelijkertijd links én rechts gepasseerd. Al is het maar omdat deze drie kanjers ook nog fantastisch samen zingen; maar dan helaas in hun moederstaal, die ik niet versta.

Toch geven de titels misschien wel iets van hun geheimen prijs. De plaat begint met Tokyo Vampire Hotel bijvoorbeeld, wat dan weer weinig aan de fantasie overlaat. En andere nummers heten Wabi-Sabi, DeDeDe of 18,19 en er zijn maar liefst twee liedjes over varkens (Pork Aide en Pork Ginger), wat mij doet vermoeden dat het geen veganisten zijn.

Alle 13 liedjes op 3 zijn druk en zitten erg ingewikkeld in elkaar. Het is geen muziek die je snel doorhebt, geen instant hits. Maar daar staat tegenover dat het werkelijk verbluffende spel van de drie zo lekker is opgenomen dat het ook de eerste keer al een feest is om naar te luisteren. En de herkenning en het onvermijdelijke meebrullen in fonetisch Japans komt dan vanzelf wel.

Tricot komt in september voor een concert naar Nederland: in het Patronaat. De band schijnt live enerverend tekeer te kunnen gaan, dus: mis het niet!