In 2014 verwarde het Rotterdamse gezelschap Tommy Moustache het publiek met instrumentale jazz die maar niet in het daarvoor uitgeruimde hokje te proppen was. En werd de draak gestoken met de denkbeeldige besnorde figuur Tommy. Nu keert de band terug met een minder tongue-in-cheek album, maar nog altijd nauwelijks in een hokje te proppen.

Op EGO spelen de vier opnieuw rauwe jazz. Daar zijn de hoofdbestanddelen in elk geval op gebaseerd, met het prettig blaaswerk op de altsax van Jasper van Damme doorgaans in de hoofdrol. Maar dan jazz die niet lang en uitvoerig solisten laat losgaan op schema’s, maar doldwaze instrumentale muziek die voortdurend afslagen neemt waar je die niet verwacht. Spannend om naar te luisteren, maar ook best vermoeiend bij kennismaking. Maar daar komt dan bij dat er een gitaar de hoofdrol opeist waar de distortion bij wordt opengetrokken. Zo vloeien dus invloeden uit andere muziekstromingen binnen en dan kun je bij opener Hosternokke zo maar denken dat het eigenlijk meer lijkt op mathmetal met blazers. Noemden we dat vroeger niet crossover?

Experimenteel is de plaat trouwens óók. Luister maar naar het ongetwijfeld vet gesponsorde nummer Bax! Baxbax! Bax! Hier is bij eerste beluistering nauwelijks structuur in te ontdekken; pure prettig gestoorde chaos. Gelukkig wordt ons even wat rust gegund in Bruno: een mooi instrumentaaltje met de gruizige gitaar wat op de achtergrond maar met een heerlijk themaatje! Naar mate het album vordert gaat het toch wat meer traditioneel jazzy klinken en haken we bijna af, tot afsluiter Un Hombre De Verdad, een nummer dat de glimlach weer om je mond tovert, met fijn campy Spaans commentaar!