Twee mensen rennen zodra de deuren opengaan door de zaal, snaaien twee barkrukken bij de bar weg en zetten die pontificaal voor het podium. Ze kruipen er wat stram op en ziet ze denken: dit nemen ze ons niet meer af. Jubilerend Bettie Serveert speelde onlangs in het eveneens jubilerende Rotown. Voor een wonderlijk gemêleerd gezelschap van fans uit de beginjaren – inmiddels vijftigers – én een jonge garde. De Betties vieren dat ze al vijfentwintig jaar samenspelen met een uitgebreide toer langs de Nederlandse podia. Daar spelen ze oud materiaal én liedjes van hun opvallend frisse elfde plaat Damaged Good. Een dubbelzinnige titel die refereert aan al die jaren die inmiddels zijn gepasseerd. Jaren waarin iedereen deukjes oploopt, maar door de wrijving ook alleen maar mooier gaat glanzen. In een verloren moment tussen maaltijd en soundcheck praat gitarist Peter Visser over toen – de jaren dat de band stormachtig doorbrak – en nu, vijfentwintig jaar later.

De muziekbusiness
„Die is radicaal veranderd. Onze eerste plaat kwam in Amerika uit op Matador records; een heel hip labeltje uit New York. Wij hadden toen het ongelofelijke geluk dat we met precies de goede muziek op het goede moment kwamen. En dat we vriendjes hadden die ons zeiden dat we onze muziek misschien eens naar dat label moesten sturen. Alles lukte per ongeluk. En wij waren naïef en zo groen als het maar kan. Het was de periode na het verschijnen van dé plaat van Nirvana en opeens was rauwe muziek met emotionele eerlijke teksten ineens de bom. Grote platenmaatschappijen probeerden daarna bandjes bij kleine onafhankelijke labels weg te kopen. Bijna elke band die toen met ons bij Matador zat is benaderd door een beetje platenmaatschappij. Ook wij hadden bij elk optreden mensen van Geffen, Capitol, Atlantic en noem het maar op bij ons in de kleedkamer zitten. Het idee was, we gooien tien bandjes tegen een muur en als er maar één blijft plakken dan is het verlies van die negen altijd kleiner dan de winst die uit die ene haalt. Dat was volgens mij het idee zo’n beetje.

En nu is dat heel anders. Er zijn geen voorschotten meer van een kwart miljoen, al waren de bedragen in Nederland toen ook al veel kleiner. Maar er en werden en masse cd’s verkocht. En dat is niet meer zo. Dus platenmaatschappijen nemen geen grote risico’s meer met bandjes. De voorschotten zijn veel kleiner, de marges zijn veel kleiner; het is een verschil van dag en nacht.

Zelfs als wij nu net zo succesvol zouden zijn als toen, dan was er waarschijnlijk nog steeds veel minder geld. Maar we zijn niet meer zo succesvol, zeker niet in het buitenland. Maar dat maakt het nog steeds niet minder leuk om te spelen.

Ik ben nu 53. En ik ben de jongste van de drie. Alleen onze drummer Jop is een pak jonger. Financieel is het in die jaren dus radicaal voor ons veranderd. Maar om het vanuit mijn eigen perspectief te beschrijven: in wezen verandert er ook weer niet zo heel veel. De wekker gaat, je maakt je klaar, je pakt je tas en fietst naar het afspreekpunt, daar komt een busje, met z’n allen rij je naar de stad, dan uitladen busje, optreden spelen, enzovoorts. Dat is gewoon niet veranderd. Voor mij al meer dan dertig jaar.”

Werk
„Toen was er alleen maar de band. En nu: Herman is kok, Carol doet er studioklussen bij, en ik heb drie dagen in de week een baantje in de zorg. De andere dagen ben ik ‘van Bettie’.

Dat is dus ook veranderd. Kijk, ik heb bepaalde keuzes gemaakt in mijn leven. Ik heb nooit les gehad, geen conservatorium of zo. Ik kan heel goed Peter Visserachtig nummer van Bettie Serveert spelen. Maar Carol en ik spelen ook weleens met andere mensen, bijvoorbeeld bij The Cure tribute-avondjes. Dan merk ik dat die andere jongens van de band, die wel allemaal heel goed zijn, pas een avond van tevoren even kijken hoe die nummers in elkaar steken. En ik moet een maand lang elke dag een paar uur oefenen en uitzoeken wat the fuck ze er eigenlijk spelen. En dan kom ik ‘s middags bij de soundcheck en dan is het zo van ‘nee Peter, dat moet een d-mineur zijn’. Dus ik heb geen grote voet in de deur bij studiowerk en dat soort dingen. Vandaar dat baantje van drie dagen in de zorg. Nou ja. Ik zou liever zeven dagen de Betties doen, maar het is niet anders. En het is ook heel dankbaar werk hoor, daar niet van. Je ziet de andere kant van de wereld ook. Vanmiddag zei iemand mij, ‘dus in het weekend entertain je jonge mensen en door de week probeer je oudere mensen zo gelukkig mogelijk te maken’. Nou ja, dat is wel mooi verwoord.”

Het publiek
„Ik denk niet dat dat zo veranderd is. Alleen de mensen zijn meegegroeid. En van de fans van toen zijn er die nu nog steeds komen. Door de jaren heen zijn er natuurlijk ook nieuwe bij gekomen. En ook de kinderen van die mensen van toen komen nu mee. Buiten dat zijn er nu ook nog wel jongeren die ons ontdekken op Twitter of blogs. Dat is wel fijn want het lijkt me echt heel verschrikkelijk als je alleen een Classic Radio-band bent.”

Carol
„Ik ken Carol al veel langer dan dat we samenspelen in Bettie Serveert. In de begintijd wilde zij alleen maar liedjes schrijven en was ze heel verlegen. ‘Laat iemand anders maar’, zei ze dan, maar wij vonden ‘nee, jij moet het zingen’. We moesten haar dus echt het podium opdúwen. Kijk maar eens die opnamen van Pinkpop terug. Haar tot ver voor haar ogen, zich verbergen achter dat gordijn. Ze zette de microfoon altijd zo ver mogelijk naar achteren. Die verlegenheid is er nog steeds. Maar ze kan er nu wel mee dealen. En ze vindt optreden in plaats van eng nu ook wel vaak echt tof. Zij is heel erg goed in het bepalen van de koers en zij maakt ook de setlijsten. Daar is ze heel serieus in.

Haar teksten, dat is niet gewoon maar wat rijmelaarij maar die hebben ook echt betekenis.. Ik vind haar teksten bijna rauw eerlijk worden, veel meer meer in your face. Terwijl het voorheen wat meer was verhuld en achter metaforen verstopt. Misschien heeft dat te maken met houder worden. Laat ik voor mezelf spreken. Vanmiddag deden we een radio-optreden in Live Uit Loyd. Dan merk ik dat ik toch wat gespannen ben. Tv-optreden was bijna onmogelijk van de zenuwen; ik stond daar dan met knikkende knieën. Nu niet meer zo. Want ik denk nu, oké, maak een keer een foutje. Want ik moet maar met die vinger op goed geluk glijden naar een positie. En soms gaat dat goed en soms slecht. Wie zal mij doodschieten als ik eens een verkeerde toon pak? Kom op man, ik doe mijn best. En dat heeft Carol denk ik ook wel. Want ze is wie ze is en er is geen enkele reden om je ervoor te schamen. Sterker nog, we zijn er trots op wat we als collectief zijn maar ook als individuen. Dus… Het gaat goed. We zijn vanavond uitverkocht en dat geldt voor meerdere optredens tijdens deze tour.”

Toeren
„We treden nu elke week een keer op. Dat was een idee van ons en onze boeker. Als je vroeger een toer had, dan moest je in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk doen. Ik weet nog een toer die we afsloten met een optreden in Paradiso. We liepen op ons tandvlees. Carol had geen stem meer en halverwege het optreden viel mijn geluid uit. Maar ik was zo bekaf en blanco in m’n hoofd dat ik niet meer wist wat er gebeurde. Het bleef dus heel lang stil en het was een nachtmerrie. Terwijl het uiteindelijk toch ook een waanzinnig optreden was. Maar het is niet wat je ‘s middags hoopt dat er ‘s avonds gebeurt, weet je wel.

Dus nu dachten we, waarom doen we dat eigenlijk? Waarom smeren we het niet uit? Ten eerste ben je heel erg lang bezig met het maken van een plaat. Je stopt er veel zorg in en met een poep en een scheet is je feestje alweer voorbij. Waarom smeren we dat niet uit over een half jaar? Des te langer kunnen we er plezier van hebben en van genieten. En elk optreden zijn we fris en niet brak en kapot. Het geeft ons ook de kans elke set net even anders te doen. Zo van, oh, dat nummer hebben we ook al twintig jaar niet meer gespeeld. Zullen we dat eens doen… hoe ging het ook al weer? Dat houdt ons ook scherp. Een stuk leuker zo.”

Palomine versus Damaged Good
„Er zijn veel mensen die parallellen trekken tussen onze eerste en onze nieuwste plaat. Ja, ik zelf ook wel een beetje. In die zin dat het een bijna compromisloze momentopname is en er is heel weinig aan is verfraaid. Ik kan echt een week lang aan een fadeout van 4 seconden gummen. En vooral Carol zei nu, ‘ophouden Peter, anders wordt het veel te gladjes’. We hebben dus minder de strijkbout gebruikt en dat was bij de eerste plaat ook. De teksten hebben een ruwe eerlijkheid en qua sound heeft het gelijkenissen. Het is niet super glad geproduceerd en we hebben minder toeters en bellen gebruikt. Het klinkt eerlijk en rauw, zeggen mensen. Dat heeft het met elkaar gemeen.

We kunnen nu inmiddels wel heel goed Palomine-achtige nummers maken. Ik betrap me er tijdens het schrijven van nummers ook wel eens op: ‘oh god, dat is weer heel erg Peter Visser Palomine.. laat ik nu eens wat anders doen’. Op Damaged Good is bijvoorbeeld h Digital Sin (Nr 7) echt iets anders. Dat had nooit op Palomine kunnen staan.”