Zet deze plaat op en hop, daar ga je, down the rabbit hole. Het einde van 2014 nadert maar heeft nog een mooie verrassing in petto. De samenwerking tussen Paul Smith (zanger van Maxïmo Park) en Peter Brewis (Field Music) is op zich al verrassend genoeg. Dat zij een surrealistisch plaatje afleveren met het accent op het instrumentarium van een kamerorkest, zal bij elke zichzelf serieus nemende muziekkenner de wenkbrauwen in beweging brengen. En dan is het ook nog eens een onbeschrijfelijk prachtige plaat.

Frozen By Sight houdt ergens het midden tussen het beste van David Sylvian, de sfeer van Clours Of Spring van Talk Talk én het fantasierijke staccato gepluk aan de snaren van strijkinstrumenten in soundtracks van films van Peter Greenaway gecomponeerd door Michael Nyman. Uitleg dat het hier om een grensverleggend creatief werkje gaat, is dan overbodig.

Smith en Brewis kwamen bij elkaar om voor een festival in New York werk te schrijven. Dat beviel zo goed dat ze zijn doorgegaan met deze plaat als resultaat. De basis vormen reisverhalen van Smith. Die teksten vormen de basis voor de muziek. Een aanpak die voor veel muzikanten als ‘op zijn kop’ zal klinken; meestal ontstaan teksten uit muziek. Door nu te werken op basis van teksten werd voorkomen dat de nummers binnen de grenzen van popliedjes zouden blijven hangen, leggen de twee uit in een beschrijving van de plaat. Dat klopt. Het resultaat tart alle conventies uit de popmuziek.

Je moet even gaan zitten voor Frozen By Sight. Het is geen plaat die je direct verovert. Maar de investering betaalt zich terug. Prachtige instrumentatie, subtiel drumwerk, mooie strijker partijen en Smith’s stem, met dat heerlijke Noord-Engelse accent, meandert er doorheen met melodieën die je langzaam aan gaat herkennen en meezingen. Santa Monica swingt licht op de tonen van de staande bas en is een instant pakkende sfeervolle song. Op andere momenten voel je je als Alice in Wonderland, met surrealistische klanken en teksten die verre bestemmingen beschrijven, zoals Budapest. Dan weer heerlijk ingehouden euforisch als in het eindschot in Barcelona (At Eye Level). Betoverende plaat, die de moeite waard om je in te laten verdwalen.