In video’s van Mountain Man, de vervreemdende naam voor een trio dames de enkel acapella alt-country liedjes ten gehore bracht, valt al op dat Amelia Meath altijd ritmes aangeeft; dan eens lichtvoetig, dan eens stampend met haar voeten op de vloer. Zij ontmoette Nick Sanborn, een producer die thuis is in electronica met heel veel knopjes, bij toeval en vroeg hem een remix te maken voor een van de liedjes van Mountain Man. Om een lang verhaal kort te maken kwam daar iets moois van, lieten ze pardoes alles vallen waar ze mee bezig waren en vormt het duo nu de band Sylvan Esso. In Sylvan Esso komen twee werelden waar tussen je normaal gesproken geen raakvlakken tussen vermoed bijeen. En dat blijkt een grootse vondst.

Amelia Meath brengt met haar achtergrond een goed ontwikkeld gevoel voor het constueren van prachtige melodieën op een woordenvloed met zich mee. Dat talent paart zij aan een prachtige lichte meisjesachtige stem, waar ze subtiel gedoseerd toch heel wat emotie in weet te leggen. En in Sylvan Esso kan ze nu eindelijk ook haar gevoel voor ritme botvieren.

Nick Sanborns bijdrage is hier en daar steunpilaren neer te zetten waar de fragiele constructies van Meath op kunnen rusten. Vaak subtiel, minimaal, ragfijn met prachtig klinkende elektronica. Dan weer eens met zware dubstep-beats die als een heimachines de massa in je lijf prettig in trilling brengen.
Het huwelijk tussen de twee werelden pakt prachtig uit. Prachtige luisterliedjes waar je toch niet bij kunt blijven stilzitten op heerlijk klinkende electronica. Het zweeft tussen electro en dubstep, doet qua gevoeligheid van de zang soms denken aan Emiliana Torrini-on-acid, in de stamper H.S.K.T. neigt het naar een hit van The Ting Tings. Maar meestal schept het een heel eigen sfeer, met als hoogtepunt het gevoelige Coffee. Sylvan Esso blijf je telkens weer opzetten.