Ian McCulloch en Will Sergeant zijn de twee laatste originele bandleden van Echo and the Bunnymen. Het is meer een ‘brand’ dan een band. Onder deze merknaam werd in 2009 voor het laatste een plaat uitgebracht: The Fountain. In de tussentijd is Ian McCulloch vooral bezig geweest met meer persoonlijk getint solowerk.

Meteorites behoort tot het beste werk van de band ooit en de teksten van McCulloch zijn van een kwaliteit vergelijkbaar met Shakespeare. Althans, dat zegt McCulloch in het persbericht van de platenmaatschappij, waarmee hij met groot plezier zijn bijnaam Mac the Mouth eer aandoet.

Ian McCulloch begon het schrijven van liedjes voor deze plaat, opgesloten in een huis met alleen een goedkope basgitaar. Het werk klonk hem direct in de oren als materiaal voor The Bunnymen, en daarom werd Will Sergeant betrokken bij de opnamen. Zijn ijle gitaarspel – luister bijvoorbeeld naar de oosters getinte klanken op Constantinopel – samen met de kenmerkende stem en zangtechniek van McCulloch maken ook Meteorites als een onmiskenbaar product van Echo and the Bunnymen.

In de teksten kijkt de inmiddels 55-jarige McCulloch nadrukkelijk terug naar zijn leven en zijn jeugd. In Is This A Breakdown bijvoorbeeld, verwoordt hij op een vrolijke springerig baslijntje hoe hij ooit ontkende dat drugsgebruik hem op de rand van de afgrond bracht. En in prijsnummer Holy Moses waant hij zich terug in zijn ouderlijk huis in Liverpool.

De negen liedjes op Meteorites klinken Oasis-achtig lui en verzuipen in een bad van galm. De plaat klinkt daardoor bijna ondragelijk bombastisch. Onder de overdadige aankleding gaan toch verschillende simpele liedjes schuil die charmant pakkend zijn, zoals Lovers on the Run of Burn it Down. Ook afsluiter Market Town wijkt positief af en is aangenaam dansbaar waarin trippy-invloeden van Happy Mondays en Soup Dragons doorklinken. Of baseerden die zich destijds ook al op het oude werk van The Bunnymen?