Ought staat op het inofficiële lijstje van Canada’s 15 meest belovende bands. Het viertal komt uit Montréal, heeft gestudeerd en behoort tot een in deze stad florerend politiek geëngageerd collectief kunstenaars. En dat hoor je af aan hun officiële debut More Than Any Other Day, dat op het Constellaton-label verschijnt, bekend om zijn aanval op grote platenmaatschappijen en de banden die zij met de wapenindustrie zouden hebben. Hoofdingrediënten voor Oughts debut vormen gevatte ietwat cynische teksten, die worden geserveerd op een bedje van op emo en anarchistische postrock geïnspireerde instumentatie.

De inspiratiebronnen voor deze Canadese band zijn goed terug te horen op hun eerste plaat. De episode vol noise in opener Pleasant Heart lijkt een regelrecht citaat van Fugazi, in de zang hoor je bij vlagen Kim Gordon van Sonic Youth bijna meezuchten, in de energie is de emo van Cap’n Jazz nooit ver weg, de tempowisselingen kennen we van de postrock van Slint en consorten.

Muziek voor linkse slimmerikken dus die houden van een potje noise. Ought brengt op het debut 8 nummers die bol staan van vindingrijke tempo- en sefeerwisselingen. Niet makkelijk om naar te luisteren soms, maar toegankelijk genoeg om je na een paar luisterbeurten te veroveren. Deze jongens zingen met hun hart op hun tong; luister bijvoorbeeld naar Habit – een melodieus hoogtepunt op deze plaat – waar zanger Tim Beeler (alias Tim Darcy) zuchtend zingt ‘ik herken het, daar komt het weer, daar loopt ik weer aan tegen mijn beperkingen, geef ik toch weer toe; I feel a habit forming’.

Een bandje om in de gaten te houden en een plaat die je als liefhebber van dit genre moet horen.