Als jong ventje zat Frans van Essen naar tv te kijken toen daar Urban Dance Squad op Pinkpop voorbij kwam. Het was alsof hij door de bliksem werd getroffen. „Ik dacht, whoooow, dat wil ik later ook. Dat moment is een van de redenen waarom ik ben begonnen gitaar te spelen.” Een kleine twintig jaar later en Frans van Essen is Living The Fast Lane: samen met zijn held Patrick Tilon alias Rudeboy speelt hij nu in een bandje.

Het duo Van Essen en Tilon opereert onder de naam Battles of 1977. De naam refereert aan het jaar waarop Patrick Tilon zijn eerste muzikale invloeden opslokte en bij het zien van de Sex Pistols op zijn beurt besloot dat hij later als hij groot zou zijn muziek zou gaan maken. En Battles, tsja, is het leven van alledag niet een continue gevecht? „Patrick en ik werken allebei fulltime. We hebben een serieuze baan”, gniffelt Frans van Essen. „In de muziek doen we puur wat we zelf echt leuk vinden. En het maakt ook niet uit of het opgepakt wordt of niet. Het belangrijkste is dat wij het leuk vinden”, vertelt de gitarist terwijl hij ‘wij’ sterk benadrukt.

Van Essen heeft wel anders meegemaakt. Hij maakte furore met Silkstone, toerde door het land, stond voor uitverkochte zalen, Lowlands, Pinkpop, in de Top Veertig. „Wat we nu doen is echt een groot verschil met de vorige band waar ik in zat. Dan moest het commercieel en scoren want we moesten er van leven. Nu zit er geen druk achter. Wordt het een succes, dan wordt het een succes en zo niet dan is het ook allemaal prima.”

Van Essen noemt het ’eigenlijk een soort van bevrijding’ dat hij nu muziek kan maken die hem na aan het hart ligt. In Silkstone droeg hij de ‘hardere’ liedjes aan maar luisterde in zijn vrije tijd vooral naar death metal van Sepultura tot en met Morbid Angel. En natuurlijk alles uit de grunge-periode aangevuld met zijn crossover-helden als Urban Dance Squad, Rage Against The Machine en Red Hot Chilli Peppers.

Na het afscheid van Silkstone wilde de gitarist een muzikale droom najagen door een keer samen te werken met al zijn helden uit het verleden. De eerste op de lijst was Rudeboy. „Wat ik het meest bewonder aan Patrick is zijn stage performance. Daar zit zo veel energie in, dat vind ik prachtig om naar te kijken en geeft ook mij energie. Patrick is echt een bom die op het podium ontploft.” En zie daar: de twee blijken persoonlijk en muzikaal te klikken. In no time lag er hun eerste plaat To All Our Cohorts en staan zij nu samen op het podium. „En op dat podium spoort Patrick mij aan om ook als een bom los te gaan. Dan heb je dus twee bommen op het podium ”, grinnikt de gitarist.
Voor To All Our Cohorts schreef en speelde Van Essen alle muziek, Patrick Tilon verzorgde de teksten en zanglijnen. „Het is letterlijk zo gegaan. Ik had vijftig of zestig ideetjes opgenomen. Die heb ik op een cd gezet en ik ben in de auto naar Patrick gereden. In die auto zijn we naar die nummers gaan luisteren en Patrick zei dan: nummer 1; Nee!, nummer 2; Nee! nummer 3; die wel. Zo is het eerste album tot stand gekomen.”

To All Our Cohorts kwam eind 2013 uit en inmiddels toert de band, live aangevuld met een drummer die ook de samples aanstuurt, door het land. In de thuisstudio van Frans van Essen is het intussen al weer een drukte van jewelste. „We werken aan het tweede album en die is volgende maand af. Dit album wordt een kruising tussen Beastie Boys en Rage Against The Machine. Was het eerste album meer punky, op de tweede komt de funk er weer veel meer in. We moeten alleen nog even logisch nadenken wanneer we dat album gaan uitbrengen. Nu is het misschien al wat snel. Al wordt het live ook weer meer funky en kan het voor het festivalseizoen weer gunstig zijn om ‘m snel uit te brengen.”
Van Essen blijft bij zijn plan om met verschillende van zijn helden samen te werken dus gelijk plakken aan de eerste. Dat avontuur is nog niet voorbij. Zijn ambities om ook met anderen te werken heeft hij ondertussen nog niet opgeborgen. „Ik wil nog werken met in elk geval Mike Patton van Faith No More, Henry Rollins, Thom Yorke van Radiohead, de jongens van Rage Against The Machine en Flea van de Chilli Peppers. En omdat ik nu met Patrick in een band zit, opent dat toch weer deuren. Het wereldje is klein voor mensen die hun sporen al hebben verdiend. Dus wie weet wordt het nog een uit de hand gelopen grap.”

„Mijn grootste wens is dat ik voor mijzelf dat gevoel toen ik dat optreden van Urban Dance Squad op Pinkpop zag op tv nog een keer kan overtreffen. Ik wil er voor mijzelf echt het uiterste uithalen en hoop dat het lukt met zo veel energie te spelen en het publiek daarbij te betrekken.”