Hoewel de band al tien jaar bestaat, is Tomorrow Comes Crashing het tweede album van het oorspronkelijk uit Cincinnati afkomstige kwintet. Eerst was Smut vele jaren actief in de plaatselijke doe-het-zelfscene en pas in 2022 bracht hij zijn goed ontvangen debuutalbum How the Light Felt uit op Bayonet Records. Het bracht de band naar Chicago, een stad met meer ruimte voor zijn sound. Daar kampte het vijftal echter nog steeds met de moderne problemen van de werkende muzikant, zoals instabiliteit en financiële onzekerheid. Deze ervaring, maar ook persoonlijke ontwikkeling en nieuwe bandleden hebben geresulteerd in een mooi nieuw album.  

Op Tomorrow Comes Crashing toont Smut weinig last te hebben van het succes van zijn debuutalbum. Met een nieuwe bassist en drummer komt de band met een energieke, intense opvolger, die wederom balanceert op het interessante snijvlak van alternative en poprock. Het telt tien nummers die worden aangevoerd door de korte albumopener Godhead, waarmee Smut uit de startblokken giert. Ook het tweede nummer Syd Sweeney, dat gaat over verkeerd begrepen worden door mensen die je niet eens kennen, wordt continu voortgestuwd door dreunende gitaren en zware, rollende drums en mondt uit in een thrashende, door metal geïnspireerde breakdown. Dat single Dead Air, die volgt rustiger is, komt de balans van het album ten goede. Al is die rust betrekkelijk en van korte duur, want met nog iets minder dan een minuut op de klok, is het of zangeres Tay Roebuck haar longen uit haar lijf schreeuwt en vallen de gitaristen haar bij met snerpende gitaarsolo’s. 

Tomorrow Comes Crashing doet zijn naam eer aan, want  Smut meandert voortdurend tussen dromerig en verrukkelijke uitbarstingen, zoals goed is te horen op slotnummer Sunset Hymnai. Het is ook niet lastig om voor te stellen dat nummers als Burn Like Violet en Split het live uitstekend zullen doen. Soms bekruipt mij het gevoel dat die live-sound al op de plaat aanwezig is en daarmee is Tomorrow Comes Crashing een aanrader voor zowel liefhebbers van dreampop, 80’s gitarenpop en shoegaze en lijkt Smut klaar voor het grote werk, met nummers die soms ronduit stadionrock ademen, zonder dat de band zijn charmante diy-mentaliteit verloochent.