Luisterend naar de muziek van Tropical Fuck Storm dringt zich bij mij altijd het beeld van The Rocky Horror Show op. Slaat vast als een tang op een varken, maar ook het nieuwe album Fairyland Codex schept direct dat beeld vanwege het uitgesproken theatrale in wat de Australische groep doet. Maar met de omschrijving theatraal doe je het ook nog lang geen recht. Er zijn misschien maar weinig groepen die tegelijk zo smerig broeierig en toch melodieus kunnen klinken. Dat maakt wat de Australiërs doen altijd spannend om naar te luisteren, en dat was ook al het geval bij voorganger The Drones, waarin Gareth Liddiard en Fiona Kitschin speelden. Wij schreven nog juichend over het in 2016 verschenen album Feelin Kinda Free, en als je fan bent van Tropical Fuck Storm maar The Drones nog niet had gecheckt, dan moet je dat toch echt eens doen.

Ook over Tropical Fuck Storm waren we eerder al ronduit juichend in recensies, maar dat was toch minder het geval bij albums vóór het nieuwe werk dat vandaag verschijnt. De groep bewoog zich in steeds extremere richting, de chaos kreeg bijkans de overhand op het toneel, en in de kakofonie verzoop het gevoel voor een goede melodielijn. En dus zijn we ronduit opgetogen om al van acquit op Fairyland Codex de melodie terug te horen keren, zonder in te leveren op de intensiteit en de dwarsheid in componeren en sounds. En misschien zijn er wel fans die ze een beetje vinden doorschieten in het behagen van gevoelige oortjes als de onze. Bye Bye Snake Eyes bijvoorbeeld, is een lief liedje dat ook in sound minder het stempel van de groep draagt. En het titelnummer begint ronduit ingehouden, en krijgt die bijzondere stem van Gareth Liddiard alle ruimte. Het nummer leidt dan toch naar wat ruigere passages, om weer terug te keren naar dat rustige thema uit het begin waarin Liddiard zijn verhaal vertelt. Het lied is een prachtige tour langs emoties.

Maar de liefhebber van luid en chaotisch komt toch ook ruimschoots aan zijn trekken op deze nieuwe plaat. Het The Birthday Party-meets-The Rocky Horror Show-gevoel is er nog, in epos Dunning Kruger’s Loser Cruiser bijvoorbeeld. En het is grappig de groep zich te horen wagen aan een jungle-ritme in Bloodsport – en het werkt nog ook. Een van de favorieten is het zompig zwoele Joe Meek Will Inherit The Earth; een ‘slow burner’ van jewelste, met een psychedelische solo op een vet klinkend orgel.

Fairyland Codex slaan wij op onder de noemer ‘het beste van’. Het is spannend, uitdagend en toegankelijk tegelijk. Een samengaan van alles wat muziek zo meeslepend kan maken.