Het Zeeuwse Vestrock werd in 2010 opgericht als kleinschalig evenement dat destijds werd bezocht door ongeveer 2500 bezoekers uit de regio. Vandaag de dag is het evenement uitgegroeid tot een meerdaags festival, waar naast muziek nog van alles te beleven is.Met meerdere podia hoeft de festivalganger zich geen moment te vervelen. Sterker nog, het aanbod is soms enigszins overweldigend en afhankelijk van je muzieksmaak, vraag je je op sommige momenten af of er toch geen kern van waarheid schuilt in less is more. Zoals elk jaar vist MuziScene vandaag en morgen echter weer de krenten uit de pap. Op deze vijftiende jubileumeditie zijn er meer podia dan ooit voor de 120+ acts.

Tekst: Theo Stepper Foto’s: Harrij Stekel en Vestrock (VR)

Wie naar Hulst in Zeeuws-Vlaanderen afreist, zou over de ring in Antwerpen kunnen komen. Houd in dat geval rekening met vertraging. Mijn eigen advies ten spijt arriveer ik veel later dan ik zou willen. Gelukkig pak ik nog net een staartje mee van Baneham in de Kapel. Dit podium heeft zich de afgelopen jaren bewezen als mijn favoriete plek op Vestrock. Het aanbod van de bands is net iets alternatiever en vooral over het algemeen iets steviger dan op de overige podia. Ik val met Baneham dan ook met mijn neus in de boter. Dit trio dat afkomstig is van de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden speelt een eigentijdse versie van grunge met interessante metalhaakjes en zijn muur van geluid blijkt een fijne muur om tegenaan te leunen terwijl de band mij tegelijkertijd op scherp zet voor wat nog komen gaat deze dag. Fijne binnenkomer dit.

Direct wordt duidelijk dat er dit jaar pijnlijke keuzes gemaakt moeten worden. Doordat het aantal podia is uitgebreid is er eigenlijk altijd wel overlap in het programma en dan met name tussen optredens op de nieuwe Novus Stage en de vertrouwde Tent, die dit jaar is omgedoopt in Nexus Stage. Op eerstgenoemde kan men terecht voor ‘alles wat de bezoeker nog niet kende maar straks niet meer zonder kan’, aldus een persbericht van de organisatie en op laatstgenoemde botsen volgens datzelfde bericht genres en stroomt de energie volop. Hoewel in de Nexus het Belgische Customs de lading volkomen dekt, kies ik voor de nog betrekkelijk onbekende singer-songwriter Seb Wesson die anderhalf jaar geleden zijn debuutalbum The Man From The Moon aftrapte met het nummer The Festival. Hij maakt zich voor aanvang van zijn eerste nummer (terecht) zorgen over het geluid van de buren, maar hij begint zijn set akoestisch met het titelnummer van zijn album, dus hij zal extra hard spelen. Tijdens het stemmen van zijn gitaar voor het tweede nummer, is de muziek van Customs goed te horen. Wesson verontschuldigt zich daarvoor, terwijl hij een nieuw nummer aankondigt, dat is bestemd voor zijn tweede album, dat in de maak is. Vervolgens brengt hij nog solo en akoestisch Circles and Squares en The Fire, maar dan is het tijd voor versterking. “Laten we die gasten hiernaast van hun sokken blazen,” stelt hij voor. De drummer lacht hem met een grijns van oor tot oor toe en ook de bassist knikt instemmend. Met z’n drieën lukt het om Customs te overstemmen en met Elizabeth, Calais, Take it Or Leave It en – jawel   daar is hij – The Festival , sluit hij zijn set overtuigend af.

Op de main stage treedt een band op die geen hinder heeft van het geluid van andere bands. Daarvoor maakt hij zelf te veel geluid. Deadletter geeft een optreden dat tot in de puntjes is verzorgd. Hoe kan dat ook anders, want die band heeft vorig jaar op duizelingwekkend veel festivalpodia gestaan, bracht in september zijn debuutalbum Hysterical Strenght uit en pakt nu ogenschijnlijk de draad geestdriftig weer op door wederom festivalweides onveilig te maken. En hoe! Mede door dit optreden piekt Vestrock vroeg dit jaar. Deadletter weet met zijn uitgekiende mix van testosteron-rock, dansbare ritmes en pakkende liedjes het publiek ogenschijnlijk eenvoudig voor zich te winnen. De pezige frontman maakt met zijn vijf bandleden ook van dit optreden een echte belevenis. Dat de Britten de lat door eerdere optredens zelf hebben hoog gelegd – eerder werden ze door het publiek van het Rotterdamse festival Left of the Dial, teruggestemd als een van de beste acts van de eerste vier jaar en later werd hun Rotown-show verkozen tot de beste van dat jaar – lijkt hen eerder vleugels te geven dan te verlammen. Zanger Zac Lawrence maakt volop gebruik van het platform dat haaks op het podium staat en nodigt publiek naar voren en verleidt hen om met hem te dansen. Uiteraard komen veel nummers van het debuutalbum voorbij, zoals Credit to Treason, waarmee de band opent, en Mother, More Heat, Deus Ex Machina en Mere Mortal, maar er is ook ruimte voor ouder werk, zoals bijvoorbeeld Binge en Hero, Dat het toch al energieke It Flies, waarmee het optreden wordt afgesloten, wordt opgeleukt met wat zich het beste laat beschrijven als een percussie-georiënteerde jam is de spreekwoordelijke kers op de taart..

Wederom wordt duidelijk dat de Nexus Stage en de Novus Stage geduchte concurrenten van elkaar zijn op Vestrock. Ik wil eigenlijk niet kiezen, want op beide podia staan net als eerder vandaag twee uitstekende bands tegelijkertijd geprogrammeerd. In de Nexus staat het uit Antwerpen afkomstige Black Leather Jacket dat net het nieuwe zeer aanstekelijk album Rush uit heeft. Dat ik niet kies voor hun puike garagerock, maar voor het punk-rock-garage naar noiserock en hardcore neigende geluid van het zestal Jools heeft dan ook niets met de Belgen te maken, maar alles met mijn nieuwsgierigheid. De band maakt ronduit krachtige muziek, zowel agressief als verbluffend en ik kan nauwelijks wachten op het over een week te verschijnen album Violent Delights van de Britten. Dat ik daar live een voorproefje van kan krijgen voelt daarom als een buitenkansje. Naast reeds uitgekomen singles als 97%, Guts en Limerence, die het live uitstekend blijken te doen, passeren ook nog niet uitgebrachte nummers zoals titelnummer Violent Delights. Daarmee doorstaat Jools, glorieus de lakmoesproef en kunnen we conform die andere single constateren dat alle nummers Live Deliciously klinken. Maar de band slaagt vooral met vlag en wimpel dankzij het feit dat hij in staat is een echte vette en vuige rockshow neer te zetten. Met name tijdens de finale van slotnummer FKA geeft het zestal alles en het is een wonder dat niemand op het podium gewond raakt, al heeft de bassist na afloop wel een flinke buil op zijn voorhoofd.

Omdat het tijd is om de inwendige mens te versterken, bekijken en beluisteren we Danko Jones vanuit de verte. Het rocktrio uit Toronto gaat al dertig jaar als de brandweer en vanaf waar ik sta, zie of hoor ik geen sporen van slijtage. Met vlijmscherpe riffs en schier tomeloze energie gaan de Canadezen als een warm mes door de boter door hun set heen.

Even verderop treedt Wies aan. Dat is een leuk Amsterdams bandje dat ook nog eens hartstikke leuke Nederlandstalige nummers maakt. Regelmatig vonden singles van Wies hun weg naar onze wekelijkse playlist, vandaar dat ik dit poptrio, dat bestaat uit Jeanne Rouwendaal, Teun van der Maarel en Dan Huijser met een uitroepteken op mijn blokkenschema heb gemarkeerd. Hoewel het laatste album, Alles Is Anders, al weer anderhalf jaar oud is, blijken de liedjes live allesbehalve belegen, sterker nog ze sprankelen. Bovendien zijn er ondertussen ook drie nieuwe singles verschenen. Vandaag opent het drietal met de meest recente van het stel (Ik Geloof Dat Wij Iets Delen) en bewijst Wies met zijn optreden op Vestrock, dat de band live er niet voor terugdeinst om nummers tot het gaatje te verdiepen, zodat zijn optreden op Vestrock behoorlijk intens is. Neem bijvoorbeeld Sigaret, waarmee het trio bewijst dat het een stevige sound kan neerzetten. Strak aan de barrières staan de jongste fans, waarvan sommigen nauwelijks eroverheen kunnen kijken. Het weerhoudt ze er niet van om hun ogen uit te kijken, terwijl ze de meeste teksten meezingen. En wanneer Rouwendaal vraagt of er mensen zin hebben om te dansen is dat niet tegen dovemansoren gezegd. Meisje blijkt zich er prima voor te lenen. Zelf heb ik meer met Venus, Leugenaar II, Te Laat en Bandje en aangezien die alle vier aan het eind van de set voorbijkomen, verlaat ik meer dan content de kleine Novustent.

Na het intense optreden van Wies voelt dat van Feeder op de main stage bijna aan als een vrolijke wandeling door het park. Natuurlijk hoop ik op Buck Rogers, de klassieker uit 2001, een van mijn laatste grijze-haren-vrije jaren, maar met twaalf albums op zak kan de band uit Wales natuurlijk putten uit een waar arsenaal aan mooie nummers, dus logisch dat ze hun kruit niet direct verschieten. Eigenlijk zou het een  terechte afsluiter van een eclectische set zijn, die een bloemlezing is uit een repertoire dat gedurende een tijdspanne van ruim 25 jaar tot stand kwam, maar Feeder koos voor Just A Day om af te sluiten en dat is wat mij betreft ook een voortreffelijke keuze. Wat goed om deze band weer eens ergens live te treffen en wat een fijne opwarmer voor de eveneens uit Wales afkomstige headliner van vanavond.

Maar voor het zover is, wandel ik eerst nog even naar De Kraaien. Het is de eerste keer vandaag dat ik de Nexus stage, formerly known as De Tent, bezoek. Dat ik er wederom een Belgische act voor laat schieten – Chibi Ibigo, die gelijktijdig op de Nexus staat, zag ik ooit al op Into The Great Wide Open – maakt dat ik de schijn tegen heb als ik beweer dat ik dol ben op Belgische bands, maar dat zij dan zo. Sinds ik eind 2023 het album 11:11 van De Kraaien recenseerde, nam ik mij voor om deze Haagse rapformatie ooit eens live te checken. Dank Vestrock, voor het laten uitkomen van een van de dromen van deze rockopa. Dat ze reeds voor de derde keer op Vestrock staan, parkeer ik even naast de plaat voor mijn kop, laat mij ook eens blij zijn.

En wie mijn grijns ziet, terwijl ik dit type, weet dat ik ongekend aan het nagenieten ben van de lijpe show waarin rauwe Haagse teksten worden gelardeerd met snoeiharde beats en een gepruikte danseres. Op deze manier kan ik wel genieten van attitude, zelfs als dit wordt verpakt in hooliganeske hardstyle. Jammer dat mijn favoriet van 11:11, Cola Tik, niet de revue passeert. Maar geen haan die ernaar kraait, want afsluiter 1 Team  is zo vet, dat ik hartstikke vrolijk naar buiten stuiter.

Het voelt als heiligschennis om de headliner van vandaag over te slaan, maar het is toch lastig schakelen tussen het feestgeweld van De Kraaien naar de toch wat meer recht-toe-rechtaan poprocksound van de Britse indierockers Stereophonics. Logischer zou zijn om een verfrissend drankje te doen, een beetje bij te komen en via Kraantje Pappie en De Plaag een beetje in de flow te blijven. Het kan die plaat voor mijn kop zijn, maar wat zeker ook meespeelt is dat Stereophonics met zo’n 30 jaar ervaring, niet voor niets vaak genoemd wordt als één van de beste Britse livebands. Tel daarbij op dat ik ben opgegroeid met het voor deze band zo kenmerkende geluid, die ook wel wordt gekenmerkt als post-britpop, waarmee het alternatieve rocksubgenre van eind jaren negentig en begin jaren 2000 door media als een ‘nieuwe generatie’ of ‘tweede golf’ gitaarbands werd geduid. Heerlijke trip down memory lane dus, die ik voor geen goud wil missen. En zeg zelf: Dakota, Mr. Writer, Maybe Tomorrow en Have A Nice Day zijn toch ook heerlijke muzikale ingrediënten om op weg te dromen? Volgens sommigen kwam de band iets te statisch over, maar ik vond ze vooral geroutineerd. Stereophonics is de terechte headliner van de eerste festivaldag van Vestrock 2025, dat sowieso een sterke programmering kent en dat is zeker geen reden tot klagen, eerder een vorm van luxe.

Over luxe gesproken. Deze festivaldag is nog lang niet voorbij. Wederom krijgen mijn trommelvliezen het flink te verduren. Schuldige is deze keer Ploegendienst onder leiding van Ray Fuego. Benieuwd naar de richting vanavond. Ploegendienst klonk vroeger meer hardcore maar tegenwoordig meer punk. Mij kan dat weinig bommen, want Fuego en zijn mannen maken direct korte metten en zijn van snelle stappen, snel thuis. Het tempo ligt hoog en het is alsof Ploegendienst een pit heeft bedongen in zijn contract, wat die start vrijwel van meet af aan. Maar eerst is er tijd voor een gedicht. De zanger trapt af met een handdoek over zijn hoofd, terwijl hij declameert. Vervolgens is het met name snoeiharde punkrock wat de klok slaat: via Afgrond en Anoniem pakt Ploegendienst door met Paranoia. Ondertussen roemt Fuego de pit. Hij noemt hem perfect. En daar gaat de machine die Ploegendienst is lekker op. Vuig en snel, beetje onverschillig, maar niet op een vervelende manier. Fuego houdt contact met zijn  publiek. Zo nu en dan geeft hij advies, zoals in de aankondiging van Ik. Het gaat niet om anderen, nee het gaat om jou, of over hem. Nou dat dus. En terecht.

Ik pak mijn stuitermodus weer op bij De Plaag. Dat is het nieuwe project van Sjoerd van Lee (Scotch The Band), Juno Rissema (Het Gezelschap, Nachtburgemeester en ex-stadsdichter van Dordrecht) en Yoni Bouma (Nova Novella). Met DJ Riri achter de knoppen, kan je de band die is genoemd naar een boek van de Franse schrijver Camus, vergelijken met ABBA, Rissema en Bouma trouwden onlangs en Van Lee en Riri zijn dat reeds 11 maanden. De dames en heren beginnen in kleurige sportkleding, maar gaandeweg verliezen zij steeds meer kledingstukken. Het is allemaal onderdeel van een goed uitgedachte show. Op vette beats komen nummers voorbij over Duitsers, lekkere dingen, bananen, een ouwe schooier en Annie MG Schmidt. We zijn dan pas op de helft, maar sommige dingen willen we niet weten, en dus rapt De Plaag, die begin dit jaar het album Voorspel uitbracht,  over Wat Je Niet Weet en dat het je geen pijn kan doen. En hoewel het enthousiasme en plezier van het podium spat, ontkomt ook De Plaag niet aan een protestnummer. Er is tenslotte genoeg om je druk over te maken. Neem nou die supermarkt in Dordrecht waar ze geen gratis koffie meer hebben… Het mondt uit in een Doe Maarcover, want De Bom is natuurlijk ook weer rete relevant. Het nummer is in de versie van de Plaag ronduit explosief, temeer om dat het publiek de tekst wel kan dromen. Sorry, deze woordgrap is goedkoop, maar dat is het optreden van De Plaag absoluut niet. Die gasten geven écht alles, vullen elkaar perfect aan en gaan werkelijk als een wervelstorm te keer. En zelfs als de laatste kledingstukken uitgaan en het viertal slechts gehuld in wit ondergoed het podium onveilig maakt tijdens slotnummer Kater, blijft het om de muziek en de lijpe teksten draaien. Respect, De Plaag gaat tot het gaatje en sluit de eerste dag van Vestrock zeer memorabel af.