Wat er deze week verder nog uitkwam en dat je toch moet checken, al is het maar om mee te kunnen praten aan de borreltafel.

Matt Berninger – Get Sunk
‘Sepentine Prison is een intense, hartverwarmende plaat geworden die wat betreft dynamiek en tempo weinig verschilt van The National, maar zich qua zeggingskracht moeiteloos kan meten met het beste werk van zijn band’, schreven we in 2020 over de eerste solo-plaat van Matt Berninger, de frontman van The National, je weet wel, die met die bronzen stem. Op zijn nieuwe solo-oefening doet hij het nog eens dunnetjes over, maar wat vooral opvalt is dat Berninger nog meer zijn best doet om instant pakkende deuntjes te schrijven. Zelfs zijn stem verzacht hij regelmatig met samenzang met een vrouwelijke stem. Dat maakt Get Sunk tot een pure popplaat. Het is in feite een en al pracht, niks op af te dingen. Verwacht dus geen scherpe randjes, of ook maar iets van venijn. Nee, maar daarentegen is dit een plaat die je makkelijk op kunt zetten als er visite komt wiens smaak je nog niet direct kent. Ga je geen buil aan vallen, en bovendien staat het best netjes als je kunt vertellen dat dit een solo-plaat is van een zanger van een populaire alternatieve band (die overigens al jaren weinig indrukwekkends meer heeft gepresteerd, maar dat moet je er dan maar niet bij melden). Get Sunk berg je op in de categorie ‘fijne luisterplaten voor de zondagmiddag bij een zwaar biertje of een glas rode wijn’. Of heb jij niet zo’n categorie in je platenordening? (Book/Concord Records/V2)

M(h)aol – Something Soft
De Ierse tegendraadse groep M(h)aol brengt nu een plaat uit op/in samenwerking met het Amerikaanse label Merge. Dat label is dus kennelijk door hun strenge ballotage gekomen; ze willen hoe dan ook niet bijdragen aan de verdiensten van mannen, of in meerderheid door mannen geleide ondernemingen in de muziekindustrie. De samenwerking met Merge betekent waarschijnlijk meer aandacht voor ze. Mooi. Betekent ook dat de plaat vol radicale boodschappen (zo radicaal is het natuurlijk niet, maar voor conservatief VS strijkt het natuurlijk op alle mogelijke manieren tegen de haren in) ook in Amerikaanse winkelschappen te vinden zal zijn. Goed zo. Tot Trump ze gaat laten verbranden op een grote berg naar zijn smaak verderfelijke kunstuitingen. Nou ja, hoe dan ook, er is een nieuwe M(h)aol en dat betekent een plaat vol noise gepaard aan fantastisch gevoel voor melodie. Indrukwekkend direct opgenomen; alsof je tussen de speakers in de opnameruimte staat, en dat maakt de impact tot een stomp in je maag. En die boodschappen natuurlijk, die we nog elke dag dienen te verspreiden. Favo nummer is Pursuit, over hoe je als vrouw in de avond veilig thuis moet zien te komen. Huiveringwekkend (mooi) nummer. (Merge/Konkurrent)

Nasmak P.M. – The PM Series: 4 Protest Meeting – Positively No!!!
Het verhaal is intussen bekend, mag worden aangenomen. Postpunk-avant-garde uit de jaren tachtig herleeft in het hier en nu. En de motor draait weer op volle toeren: de groep muzikanten brengt twee albums per jaar uit, geheel in eigen beheer. We zijn daarmee intussen bij nummer vier aangeland, luisterend naar de lange titel The PM Series: 4 Protest Meeting – Positively No!!!, opnieuw gehuld in prachtig gekleurd artwork.
Het grappige is dat de serie nieuwe albums begon met de voeten stevig geplant in het oude werk, maar dat nu een fase lijkt aangebroken waarin het weer meer een geheel eigen pad aan het vinden is. Nasmak P.M. wordt weer steeds meer (in het huidige) eigen. Dat betekent uiteraard niet dat het zich in een onherkenbare richting ontwikkelt – nee, de sound en inborst zijn zo Nasmak als altijd: eigenzinnige postpunk, altijd ritmisch sterk.
Ook nummer vier ligt dicht bij het werk van die andere oeroude punkbands die Nederland rijk is: The Ex en De Kift. Wars van tradities, een eigen wereld aan sounds, een beetje dada in de (op dit album ook enkele Duitstalige) teksten. Je zou het een Nederlandse traditie kunnen gaan noemen – en die dient dus te worden gekoesterd. Daar is met dit album ook weer alle aanleiding toe.
Het staat vol rake tracks, ook geschikt voor wie na de eeuwwisseling is geboren. De thematiek is boos – er valt immers een hoop te zeggen over de wereld om ons heen, misschien wel om tegen te protesteren. De groep noemt het zelf een ‘eerbetoon aan de protestsong zoals die in de jaren zestig in zwang was’ – maar dan in een jasje van door de postpunk uit de jaren tachtig beïnvloede muziek van hier en nu.
‘We go for what we go for‘, klinkt het op zijn Pop Group’s in Motivation March (We Go For It) – de kortste van de acht tracks op het album, maar ook energiek en aanstekelijk. En een sferische track als Super Tribe – dat zal toch zeker de goedkeuring van Jah Wobble kunnen wegdragen?
Kom, de oudjes van Nasmak nemen het voortouw: laten we de straat op gaan, geef gehoor aan deze oproep tot protest. Want het is toch niet normaal wat er allemaal gebeurt?! (Eigen beheer)

Er is nog geen video verschenen rond dit nieuwe album, maar check het youtube-kanaal van Nasmak en bekijk hun prachtige filmpjes.