Het nieuwe werk van Alan Sparhawk is weer hartverscheurend om naar te luisteren; dit keer hartverscheurend mooi.

Na de dood van zijn partner in leven en muziek, Mimi Parker, heeft Alan Sparhawk bewonderenswaardig snel de draad weer opgepakt. Intussen verscheen White Rose, My God. “Pijnlijk om naar te luisteren,” tekende MuziScene op. Op die plaat werkt Sparhawk met elektronica en bewerkt hij zijn stem volledig, tot die nauwelijks herkenbaar is. Het is allemaal interpretatie, maar het klinkt alsof hij zijn verdriet uitte door zichzelf weg te cijferen, zijn stem onherkenbaar te maken, mismaakt, geraakt, onherstelbaar kapot.

Naast het werk aan dit soloalbum maakte hij muziek met een groep lokale muzikanten. Trampled by Turtles is een folkgroep uit Duluth, Minnesota, die Sparhawk en Parker al jaren steunden. Er groeide een sterke band tussen de muzikanten, als dorpsgenoten uit een kleine gemeenschap. In die warme schoot vond Sparhawk kennelijk troost en de kracht om met hen aan nog een album te werken, even koel als nuchter With Trampled by Turtles genoemd; precies wat het is. Het is een verzameling liedjes die Sparhawk met hen schreef en waarin hij op een andere wijze dan op White Rose, My God een stem geeft aan zijn verlies. Nu meer herkenbaar ten opzichte van het werk van Low, in vloeiende, prachtig melancholische liedjes, maar met een begeleiding van traditionele country- en folkinstrumenten. Sparhawk zingt zijn hart uit zijn strot en wordt, bijvoorbeeld in een van de meest gevoelige liedjes, Not Broken, bijgestaan door zijn dochter Hollis. Als er al wordt gegrepen naar verwrongen klanken om het verdriet heel letterlijk te uiten, dan wordt bijvoorbeeld een viool onder de werkbank gelegd en uitgeperst; luister maar naar Screaming Song.

Alan Sparhawk schenkt ons, in samenwerking met – laten we het voor het idee ‘zijn buren’ noemen – een prachtig, ongekend mooi album dat ook anderen die verlies te verwerken hebben ongetwijfeld tot steun gaat zijn.