Billy Nomates bewijst met haar derde album, Metalhorse, dat ze meer in haar mars heeft dan louter boosheid. De verandering was op haar tweede album, Cacti, al enigszins ingezet. Iets meer pop, iets minder punk, maar nu ze voor het eerst met een eigen band een album maakt, lijken alle puzzelstukjes op zijn plaats te vallen en ontstaat een mozaïek die uit diverse emoties lijkt opgebouwd. Hier en daar horen we een hint naar Fleetwood Mac, maar net als deze legendarische band, is Billy Nomates in staat om stijlen subtiel te vermengen. En dus is haar geluid enigszins verzacht, zonder dat de scherpte, een stekeligheid hier en daar, verloren gaat. 

Metalhorse zou je als conceptalbum kunnen zien, met kermis als metafoor voor het leven. Albumopener en titelnummer is natuurlijk een rechtstreekse verwijzing naar kermis, want waar elders vind je draaimolenpaarden? Een ook de muziek heeft iets van een kermisattractie, maar dit leidt geenszins af, het is meer een prettige associatie. Dat geldt niet voor Nothing Worth Winnin, dat de muziekindustrie afschildert als een kermis waar de prijzen waardeloos zijn, een persoonlijke associatie van Tor Maries, zoals de echte naam van de frontvrouw van Billy Nomates luidt. Ook voor Life’s Unfair en Strange Gift put zij uit eigen ervaring. Beide nummers zijn geschreven naar aanleiding van het overlijden van haar vader. 

Maar niet alles op Metalhorse is kommer en kwel, want hoewel het album zeke donkere kanten heeft, geven sommige nummers er blijk van dat achter de wolken de zon schijnt. Luister maar eens naar het opbeurende Plans en ontken vervolgens dat elke wolk een zilveren randje heeft, dat gaat dus niet. Over het algemeen zijn de melodieën op Metalhorse ook ronduit verkwikkend en is de sound breder en vloeiender dan voorheen, waaronder prominente piano, meerstemmige zang en allerhande geluidseffecten, die mede dankzij gedegen bas en drums van de ritmesectie van haar band een rauw randje aan het popgeluid toevoegen zoals op het met synthesizers doorspekte The Test. En check vooral ook Dark Horse Friend (“You Hit a Deal with the Other Side”) met een schitterende bijdrage van leadzanger en -gitarist van The Stranglers, Hugh Cornwell.  

Metalhorse vertegenwoordigt het beste van twee werelden. Het is pop genoeg om een groot publiek aan te spreken en het is punk genoeg om het stempel middle of the road te vermijden.