Vorige week hadden we een Engelse band op bezoek die bij hun vorige optreden in Rotterdam een behoorlijk sippe toetsenist hadden gehad. Hij had verschrikkelijke last van heimwee en dan duurt een tour van 12 dagen oneindig lang. 

Dit keer was hij een stuk vrolijker, ondanks dat de tour alleen maar langer was geweest. 

Na de show vertelde hij dat zijn vriendin als verrassing in Berlijn was langsgekomen en zijn ouders waren bij het optreden in Antwerpen geweest. Zijn oom en tante waren net weg, maar die waren speciaal vanuit Manchester naar Rotterdam gekomen om hem die avond te zien spelen. Het had hem er helemaal doorheen gesleept. 

Hoe het precies ter sprake kwam, weet ik niet meer, maar hij vertelde ook nog dat al die mensen gewoon kaartjes voor de shows hadden gekocht. 

Ik moest denken aan een optreden dat we een paar dagen daarvoor ergens anders hadden gehad. Die Nederlandse artiest had 31 mensen op de gastenlijst gezet. Dat was op zich geen vreemd aantal geweest als hij in Ahoy of zo had gestaan. Maar zijn optreden vond plaats in een zaal met een capaciteit van 100. 

Hij schijnt tegen de stagemanager te hebben gezegd dat zijn familie en vrienden echt allemaal op de lijst moesten, anders zouden ze niet komen. Het optreden was bij lange na niet uitverkocht, dus de stagemanager had het goed gevonden.

In eerste instantie vond ik het ongelooflijk dom van die artiest. Hoewel het druk was, gaat het nu de boeken in als een slechtverkopende en weinig succesvolle show. Toch niet echt handig voor eventuele vervolgoptredens. 

Toen ik de niet meer zo sippe toetsenist had gesproken, sloeg dat om in medelijden. Er bestaan kennelijk mensen die met liefde een vliegticket én een concertkaartje kopen om iemand te steunen, wat een ellendige vrienden heb je als ze niet eens €14 voor je over hebben. 

Minke Weeda