Indieband Elephant is toe aan een nieuw hoofdstuk van zijn boeiende carrière. Drie keer raden hoeveel albums de Rotterdammers na het verschijnen van III op hun naam hebben staan? Dat de band inmiddels de nodige (live) ervaring heeft, maakt dat het viertal durft te experimenteren. Persoonlijk moest ik even slikken, toen ik begin januari 20K voor het eerst hoorde. Met de instrumentale single For A Friend Pt. 2 nog vers in mijn geheugen – als single vond ik dat minder geslaagd dan als slotnummer van dit album – vroeg ik mij af in hoeverre ik nog naar het nieuwe album uitkeek. Inmiddels was ik de fenomenale single For A Friend, die reeds in september ‘24 verscheen, min of meer vergeten, of associeerde ik die met een van de eerste albums. Maar niets is minder waar, want het opent III, en dit is zo’n geweldig nummer, dat je eigenlijk wel weet dat het verder ook wel snor zit. En – spoiler alert – dat zit het! 

Aan 20K ben ik volkomen gewend. Het komt langzaam op gang en wat vooral opvalt is de vervormde zang en het ambient geluid, maar zodra drums en gitaren zich hierbij voeren, blijkt het niet alleen verrassend, maar ook een sterke oorwurm, die ongenadig onder je huid gaat zitten. En datzelfde geldt voor de meeste andere nummers, want hoewel III minder zonovergoten klinkt dan bijvoorbeeld debuutalbum Big Thing, staan er zonder meer pareltjes op. Opmerkelijk en vermeldenswaardig is dat de teksten wat zwaarder zijn, in tegenstelling tot de lichtheid van de composities. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het zes minuten durende Trust Me I Feel It Too, waarop de band tekstueel blijk geeft niet ongevoelig te zijn voor weltschmerz, zonder dat hij dat muzikaal weggeeft. En dat het leven niet altijd over rozen gaat, mag ook blijken uit Tried To Sleep, dat ook muzikaal een stuk melancholischer klinkt.  

De nummers op III vertonen dus een interessant contrast. Wie luistert naar de laatste single Memories waarmee de B-zijde opent, hoort de vertrouwde optimistische en melodieuze gitaarpop waar de band zo populair door is geworden. Real Love, dat er direct op volgt is een interessante tegenvoeter, want is dit nu een liefdesliedje, of zit er daarvoor te veel verdriet achter? Ook When You’re Down, met een mooie bijdrage van (vaste) producer Pablo van de Poel (DeWolff) doet je afvragen wat er allemaal niet schuilgaat achter de luchtigheid van de melodie. Het is overigens niet het enige nummer waarop een gastbijdrage is te horen, want ook op You Wanted The Same en Blink-182 cover Always wordt Elephant bijgestaan. Op beide nummers leent Sofie Winterson (o.a. Mich, Benny Sings) haar stem en zorgt daarmee voor extra sensualiteit en diepgang. 

III is een album dat een absolute aanrader is voor fans van het eerste uur en liefhebbers van gitaarpop à la Wilco en Real Estate. Maar mede door te experimenten met invloeden uit ambient en shoegaze, zou Elephant met III wel eens een veel groter publiek kunnen bereiken dan het viertal tot nu toe deed. Net als stalgenoten bij Excelsior Recordings Dawn Brothers, waarvan vorige week een mooi album verscheen, volgt ter ere van het uitkomen van III een uitgebreide tour door Nederland, en diverse Europese landen. 

Naast festivals als Paaspop, Best Kept Secret en Pinkpop doet Elephant in ons eigen land zalen aan in alle hoeken van het land, dus het moet wel gek lopen, wil je de band het komende half jaar niet ergens bij jou in de buurt tegen het lijf kunnen lopen.