Op het nieuwe album van Kristin Hersh dat ze onder de naam Throwing Muses uitbrengt maakt ze een flinke draai. Zoals fans wel weten maakt Hersh beurtelings albums onder haar eigen naam, als 50 Foot Wave én Throwing Muses. Normaal zit er een flink verschil in intensiteit en volume tussen de drie, oplopend van het solowerk tot 50 Foot Wave. Wat direct opvalt als je Moonlight Concessions opzet is het ontbreken van pompende drums. En daarmee is het hele album een toontje minder heftig dan bijvoorbeeld voorganger Sun Racket uit 2020. Heftig in volume dan, want het songmateriaal is even broeierig als vanouds. Je hoort als het ware waar deze muziek vandaan komt, voelt de vochtige warmte van New Orleans en de zeelucht van de Amerikaanse zuid-kust, langs de Golf van Mexico.

Het lijkt wel of de stem van Kristin Hersh er door de jaren heen alleen maar gruiziger op wordt. Het schuurpapier voert bijna de boventoon, en is inmiddels zo karakteristiek, dat er misschien mensen zullen zijn die het niet trekken als ze het voor het eerst horen. Tegelijk is de ervaren zangeres met die stem wel in staat een breed scala aan sferen te vertolken. En op Moonlight Concessions doet ze dat opnieuw bewonderenswaardig. Die sferen lopen dan ook flink uiteen op dit gemiddeld wat rustiger album van Throwing Muses. Dat levert kippenvelverwekkende momenten op, met als uitbijter op dit album Albatross: een liedje dat uptempo begint maar wringend rustig eindigt, met een tragische zanglijn rond de zinsnede ‘I was just trying to keep us alive‘.

Albatross en verschillende andere tracks krijgen extra kleur door een cello, een instrument dat prachtig past bij de liedjes gebouwd rond die stem, en de vaak stevig ritmische gitaarpartijen. De speelwijze op haar gitaar is zo stuwend, dat het op deze plaat een volstrekt logische keuze lijkt om de percussie te beperken tot hooguit wat tikken op bekkens en een sporadische tik van een bassdrum. Percussie is nog het meest nadrukkelijk aanwezig – borstels op een snare en hier en daar even een tamboerijn – in het meest poppy liedje op de plaat, Drugstore Drastic; een geweldige track die lekker in je hoofd blijft plakken.

Hersh verrast met een in sound wat afwijkend album dat vol staat met liedjes zoals alleen zij die kan schrijven. Nummers die rare bochten maken, kronkelend als een rivier. Eigenzinnig, en in deze uitgeklede sound een soortgenoot van het werk van PJ Harvey. Moonlight Concessions is weer een weergaloos album in de toch al zo rijke historie van Throwing Muses.