Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik kennismaakte met de Belgische band Marble Sounds. Wellicht was dat niet het meest gelukkige moment om kennis te maken, want de muziek op het vijfde, titelloze album, was niet per se illustratief voor het overige werk dat frontman en componist Pieter van Dessel doorgaans produceert. Dat het vandaag verschenen zesde album dus anders klinkt, mag geen verrassing zijn. Wederom daagde Van Dessel zichzelf en zijn band uit, en daarom zijn diverse opmerkelijke veranderingen te horen op zijn nieuwe album. Meer synths, meer beats, en een vollere popsound.  

“Ik had het gevoel dat ik met de vorige plaat een punt had bereikt waar ik moeilijk nog voorbij kon gaan”, zegt Van Dessel over Marble Sounds (2022), dat weliswaar elektronica herbergde, maar dit verstrengelde met melodieus gearrangeerde neoklassieke indiepop. “In plaats van te proberen dat album te overtreffen, heb ik dus een ándere plaat gemaakt. Minder weemoed, meer puntige popsongs en refreinen. De vorige plaat mikte op het hart, deze op de buik, met hier en daar een hint naar mijn muzikale herinneringen, vooral uit de jaren 80.” 

Wie ben ik om de maestro tegen te spreken? Bovendien liegen de inmiddels uitgebrachte singles er niet om. Albumopener An Emotional High is ronduit sprankelende indiepop, en de daaropvolgende track Hear me Talking, heeft wellicht nog wel meer prominent aanwezige synths. Bovendien doet de beat inderdaad aan de jaren 80 doet denken. If You Could Prove Me Wrong begint met piano, maar al gauw nemen stuwende syths de hoofdrol over, terwijl de piano en diens melodie wel degelijk blijven hangen.  

Waar de eerste drie nummers inderdaad een nieuw geluid laten horen, doet de balad Give Or Take heel erg denken aan het fragiele van het vorige album. Toch blijft het hierbij, want verder hoor je op Core Memory, die trouwens geen zwakke nummers kent, louter perfecte, synthgedreven popliedjes. Luister vooral ook naar Not All Is In Vain. Probeer daar maar eens niet op te dansen – stilzitten is geen optie, of het moet tijdens de outro en fade out zijn. En wat dacht je van het tijdloze Catch It Alive? Het nummer is rustiger en je zult de neiging te dansen kunnen bedwingen, maar meezingen, -hummen of –neuriën valt slechts met heel veel moeite te onderdrukken.  

Met Core Memory, mikt Marble Sounds inderdaad op de buik. Op de onderbuik om precies te zijn. De vlinders daar laten weten dat het met dit album wederom goed zit.