Waar moet je deze week in elk geval even naar luisteren om te zien of het wat voor je is?

The Hard Quartet – The Hard Quartet
Natuurlijk spits je de oren als je hoort als helden als Matt Sweeney (Chavez), Stephen Malkmus (Pavement, zichzelf), Jim White en Emmett Kelly de koe bij de hoorns vatten en een nieuwe supergroep vormen: The Hard Quartet. Hun album telt 15 songs die je zou kunnen karakteriseren als ‘Pavement-heavy’. Je hoort vier muzikanten plezier met elkaar hebben, genieten van elkaars inbreng, en doen wat ze het liefst doen: lekker voor de voet weg zonder het dood te denken muziek maken. Stephen Malkmus’ invloed op wat er in de studio gebeurde lijkt toch redelijk groot te zijn geweest. Zijn stem horen we veelvuldig, en dat geeft het al zo zijn eigen smoel, maar veel van de liedjes hebben die herkenbare Malkmus toets: dat uit de losse pols, die liedjes die gekke bochten kunnen volgen – luister maar eens naar Action for the military boys. In die sfeer komen een aantal topliedjes voort; Hey bijvoorbeeld is mooi genoeg om tranen van in je ogen te krijgen. Of spannend It Suits You. Tegenover de gevoelige en ingehouden nummers staan uitspattingen tegenover zoals meest extreem Renegade, dat klinkt als een improvisatie, met elkaar in een ruimte en losgaan. Matt Sweeney horen op veel tracks prachtig gitaarspel leveren, en brengt hier en daar meer traditionele invloeden binnen. Dan klinken vleugen bluesrock, folk of alt-country door. Net zijn inbreng zorgt voor de ‘heavy’ tintjes op dit naar Pavement smakende album. Alles bijeen een album voor fans van de genoemde muzikanten met hoge toppen en hier en daar een vallei. (Matador/Beggars)

Cumgirl8 – The 8th cumming
Ze omschrijven zich als een ‘sex-positive alien amoeba entity’ en komen uit New York. Postpunk is het meest gebruikte label. Zet The 8th cumming op, en je hoort flarden Fad Gadget, en ineens lijkt het wel een heel letterlijk citaat van Siouxsie & The Banshees (zet Hysteria! op en let op het duistere sfeertje, de zang en natuurlijk die vette chorus over de bas). Diepe bassen, een heerlijke sound; het is gewoon een hele fijne popplaat met gewaagde teksten die je doen glimlachen. Meestal blijft het allemaal redelijk netjes, maar bijvoorbeeld Uti zou je electroclash kunnen noemen die net buiten de randjes kleurt en je kan saven onder ‘Peaches en soortgelijks’. Het hele album hoort thuis bij het rijtje bands die zo’n beetje hetzelfde script volgen zoals New Young Poney Club. (4AD / Beggars)

Caribou – Honey
Suddenly uit 2020 blies je toch weer van de sokken met het rare knip- en plakwerk van Dan Snaith. De Canadees brengt zijn muziek onder verschillende pseudoniemen uit, waaronder Caribou en als dj kom je hem tegen met de naam Daphni. En het lijkt wel alsof die twee samen een dansje aangaan op het album Honey. Snaith mikt op de dansvloer en citeert vrolijk uit dance-pioniers uit vervlogen dagen (Pump up the volume!), en dus blijft dit keer dat hele sfeervolle, een tikkie onregelende werk van hem uit. Jammer! Maar goed nieuws voor iedereen doe op het punt staat naar het ADE af te reizen, waar hij met zijn band ook opwachting maakt. Valt er dan niks te genieten? Och jawel, enkele tracks hebben zijn kenmerkende sound en zijn wat bedachtzamer van aard, Campfire bijvoorbeeld, Come Find Me of melancholiek Do Without You dat we tot favoriet uitroepen. Maar luister ook naar afsluiter Got To Change en zie de zon in je huiskamer opkomen. (City Slang / Konkurrent)

The Smile – Cutouts
Thom Yorke en zijn vrienden Jonny Greenwood en Tom Skinner fröbelen vrolijk verder. Is het iets voor jou, doe er dan je voordeel mee. (XL Recordings / Beggars)